#100happydays

Ik zit er al een tijdje tegenop te hikken. Dag 99 en Dag 100. Als ik ze neerzet. Dan is het écht écht écht voorbij. En dat wil ik eigenlijk niet. Ik kreeg best wat commentaar. Heel veel lieve opmerkingen. Ook dachten veel mensen dat elke dag een fantastische dag was. Dat waren ze echt niet, geloof me.

Ik heb bijvoorbeeld niet verteld over mijn beoordelingsgesprek op werk. Hoe verschrikkelijk ik dat vond. Welke nare en eenzijdige dingen er gezegd werden. Hoe ik vorig schooljaar echt het gevoel had dat ik aan het overleven was op school. In plaats van lekker aan het werk was en met mn leerlingen bezig kon zijn.

Ik heb niet geschreven over de ex. Ook niet over Het Huis, wat wij nog te koop hadden staan. Het Huis wat we eindelijk verkochten. Met 80.000 euro restschuld. Hoe ik belde naar een logge organisatie die onze case moest beoordelen. Nog geen half uur voordat ze onze case gingen behandelen, na 12 weken. Hoe ik wat extra uitleg gaf aan de beste man. Hoe ik in de wacht een aantal keer het liedje hoorde wat op de kaart van mn vader stond. Hoe wij een week later een brief op de mat kregen. Met het royement. De kwijtschelding van die 80.000 euro. Hoe wij, bijna op de dag af, na 5 jaar eindelijk nooit meer wat met elkaar te maken hoeven te hebben. Ik heb niet geschreven over hoeveel impact dat op me maakte. Hoe ik verdrietig en blij was, tegelijk. Hoe ik eindelijk kon afsluiten.

Ik heb niet altijd geschreven over de lieve mensen die ik om me heen had. Niet altijd over de mensen die ik heb ontmoet. Of de mooie woorden die sommigen tegen me gezegd hebben. De heerlijke connecties die ik de afgelopen 100 dagen met sommigen maakte. En de mensen die ik na een veels te lange tijd weer vond. Of hoe anderen ineens voor mn neus stonden, iets in me losmaakten en waar ik niet omheen kon.

Ik mocht niet schrijven over hoe gekwetst ik me af en toe voelde. Hoe sommige mensen ineens verdwenen of een andere kant op gingen. En dat was ook niet nodig. Soms is het gewoon wat het is.

Ik mis ze. Mn happydays. Al twee weken. Elke dag, al is het maar heel eventjes, bezig zijn met waar ik vrolijk van werd. Wat er goed, fijn, leuk, of fantastisch was aan die dag. Ergens miste ik mn zeikblogjes ook wel een beetje. Toch merkte ik dat ik blijer werd van het vooruitzicht bezig te zijn met goeie dingen. In plaats van te emmeren hoe verschrikkelijk niet leuk sommige dingen waren de afgelopen 100+ dagen. Ik zit al twee weken te denken aan een manier om door te blijven gaan, zonder opnieuw te beginnen. Zonder een nieuwe ronde 100happydays. Dat concept bood me houvast. De positiviteit bood houvast. Het maakte me écht blijer.

Ik begon 117 dagen geleden met het filmpje van het laten zetten van mn piercing. Het ging eigenlijk helemaal niet zo goed met me. Die piercing. De 100 happydays. Ze hielpen. Door die piercing werd mijn lijf weer van mij. Het klinkt gek. Ik moest iets doen wat ik nog nooit gedaan had. Wat ik tot dan niet durfde. Iets wat ik dacht dat niet kon door mn werk. Nou. Mooi. Het commentaar was niet van de lucht. Nu, ruim 3,5 maand verder, is het commentaar nog steeds niet van de lucht. Zo vroeg een collega: “Ben jij Gothic ofzo?”. Toen ik binnenkwam lopen op de eerste vergadering dacht deze ietwat oudere heer waarschijnlijk dat ik een leerling was. Want welke docent Nederlands heeft er een neuspiercing, een lippiercing en een 3/4 sleeve op dr rug en arm? Nou. Ik dus. (Als je zover van de belevingswereld van je leerlingen af staat en op zo’n manier dingen fout inschat, mag je dan nog wel voor de klas?)

Ik loop graag net op de lijntjes. Soms ertussen. Soms erbuiten. Vaak moeten dingen op mijn eigen aparte manier. Dat ga ik dus doen met mn #HappyDays. Misschien niet elke dag. Maar wel zo vaak mogelijk. En over tegen lijntjes aanhangen gesproken. Ik moest vandeweek een foto inleveren voor mn toegangspasje voor InHolland. Want daar geef ik een middag in de week les aan een van onze nieuwe opleidingen. Een pasje om toegang te krijgen tot de parkeerplaats, om het lokaal open te maken en om koffie te halen. Ik vergat het de hele tijd. In de pauze zei een collega me dat ik best even een foto kon maken en die op kon sturen. Via mn telefoon. Ik moest niet zo moeilijk doen. Wat kostte dat nou aan tijd. Ze had gelijk. Ik maakte een kiekje en mailde dit naar de opleidingsmanager. Dit is m geworden. Hallo nieuwe locatie. Hallo nieuwe leerlingen. Hallo InHolland. Hallo nieuw schooljaar. Hallo nieuwe verse start. Hallo #HappyDays.