Eigenlijk was het vandaag heel simpel. Het is een van de redenen waarom ik mijn werk zo leuk vind. Ik werd blij van mn hoveniers. Schaterlachend blij. Eigenlijk hadden ze geen les meer. Eigenlijk zouden ze om 11 uur pas toetsen komen inhalen. Gelukkig stonden Marco, Bas en Freek veel te vroeg om 9 uur voor mn lokaaldeur te salueren. Ik word eigenlijk altijd blij van mijn dinsdagochtendhoveniersgroep. Ik kan er niet zoveel aan doen. Het gebeurt gewoon.
Marco is van mijn leeftijd. Hij heeft zijn draai eindelijk gevonden. Ik ben écht trots op hem. Binnen twee jaar heb ik hem zien uitgroeien tot een top hovenier en werkvoorbereider.
En de nieuwe beplanting rond de Hofvijver in Den Haag. Dat mooie nieuwe stukje sjiek Den Haag. Dat ja. Dat heeft hij maar even mooi bedacht en geregeld. De grande opening was op Boomplantdag.
Marco is net getrouwd en heeft een kleintje op komst. Hij is er elke dinsdagochtend om 9 uur. Of hij nou les met me heeft of niet. Hij gaat gewoon lekker in mn lokaal zitten werken aan andere dingen. Zo af en toe knipogen we even naar elkaar. Of giechelen om een onderonsje.
En dan Bas. Bas die altijd recht voor mn neus aan mn bureau gaat zitten. Zo dichtbij mogelijk. Bijna op schoot. Met een smirk op zijn gezicht. Hij bevraagt me altijd. Hij probeert zijn neus in zaken te steken waar hij hem niet hoort te steken. En Bas weet het. Toch probeert hij elke week een snippertje informatie los te peuteren.
Bas werkt hard. Keihard. Bas kan een radslag maken in een TL-buis. Bas heeft altijd honger. Bas heeft altijd een happie bij zich. Als dat happie op is, zit hij mijn sultana uit mn mond te kijken. Ik trek mn snacklaatje dan meestal open en gooi een sultanaatje Bas zijn kant op. Of een snickers. Of een ontbijtkoek. Bas is net een kliko.
En om tien voor half 11 vraagt hij altijd of hij alvast weg mag om een broodje te halen. Want dan heeft Bas eigenlijk alweer een beetje honger.
Ome Freek kan er ook wat van. Dat geglimlach, dat bevraag, dat ge-onderons. Ome Freek lijkt heel woest en wild. Maar Ome Freek is eigenlijk heel lief. Hij komt altijd aansloffen met zijn haar in de war en een baard van een paar dagen. Ome Freek heeft altijd een bekertje koffie vast. Als hij zijn eigen koffie op heeft, neemt hij nog net geen slokje uit mijn beker. Ome Freek is een enorme droogkloot.
Ome Freek doet altijd een juffie-observatie-rondje. Terwijl hij me verbaasd of hoofdschuddend aan zit te kijken komen er opmerkingen als; “Heb je niet goed geslapen?” “Wat zie je er fris uit deze week juffie!” “Jezus, hou eens op met zo wijfig te lachen! Je bent ineens zo anders! Wat is er met je aan de hand?!”
Ome Freek en ik hebben even gerookt vanochtend. Na zijn toetsen. We liepen het jaar even door. Ome Freek vertelde dat zijn materialenkennis niet altijd even goed is. Met zijn joggingbroek bijna op zijn knieën. Zijn haar nog steeds door de war. Zijn gezicht niet geschoren. Hij draait een sjekkie terwijl hij me uit staat te leggen wat hij nog wil leren. Dat die materialen niet zo uitmaken. Dat hij dat wel even “Op Googled”.
Ik barst in lachen uit. “Opzoeken of aan Dokter Google vragen Freek, niet ‘Op Googlen'”. Ome Freek kijkt me aan en haalt zijn schouders op. “Je snapt toch wat ik bedoel? Het is gewoon Op Googlen. Niet zo moeilijk doen.”
Ik besef ineens weer waarom ik zo van deze klassen hou. Van deze jongens. Van dit werk. Ik vertel van de #100happydays. En dat Freek en ik eigenlijk op de foto moeten, omdat ik vandaag gewoon echt, écht heel blij word van hem. Van zijn Op Googlen.
We onderonsen nog even door. Als we teruglopen naar het lokaal bedenk ik dat we eigenlijk een groepsfoto moeten maken. Want ook van alle andere jongens uit deze groep word ik écht blij. Iedere dinsdag weer.
0 reacties
T zijn de kleine dingen die het doen die het doen het zijn de kleine dingen die het doen….♡♡♡♡♡♡
Juist Ingrid! <3