Het is vandaag 1 juni 2014, -339 dagen. Reality smacked me in the face. Vorig jaar rond deze tijd realiseerde ik me dat het écht was. Hij ging écht dood. Mijn Ouwe Rups gaf het op begin juni 2013. De morfinepomp werd twee weken later aangesloten. Het begin van het einde. We moeten al 339 dagen zonder zijn geruststellende gebrom.
Dit hemelvaartweekend was zwaar. Verdrietig. Blij. Powerhouse. Ambulancehuilen. Het kwam allemaal voorbij. En niet alleen maar om mn Ouwe Rups. Er was nog meer. En het kwam bij elkaar. Álles kwam bij elkaar. Ik ben naar België gevlucht. Om afleiding te zoeken. Om niet alleen te zijn. Om op te laden. Om gekoesterd te worden.
Ik heb me donderdagavond enigzins aangeschoten met mn zakken vol op het logeerbed laten vallen. Ik heb gezwelgd. Ik heb heel veel nagedacht.
Ik heb mezelf heel gehuild dit weekend.
De nieuwe maand is begonnen. Ik besloot het begin van het einde om te draaien. Het is tijd voor 100 blije dagen. Focussen op fijne dingen. Dingen waar ik blij van word. Ik heb me aangemeld bij #100happydays. Ik ga gewoon meedoen. Omdat ik soms meer aandacht heb voor de wolken dan voor de zon.
Dus. 100 dagen lang post ik hier minimaal één foto. Een foto van iets waar ik blij van word die dag.
Om mijn #100happydays smashtastic te beginnen, post ik vandaag iets stouts. Een foto en een filmpje van iets waar ik vandaag blij van word.
Because sometimes a girl just needs to put on some red lipstick and live a little.
0 reacties
Heel mooi moppie..wijze stap..op naar de mooie momenten..mijn vriendin vierde haar leven op haar crematie.. ook ik doe het zo als ik wegga!!!
Jij laat je rupsie nu verderkruipen..en jij gaat genieten…xx♥♡♥