Keukenmachine

Ik ben slecht in (te lui om) voor mezelf koken. Ik doe het vaak op een paar boterhammetjes met pindakaas, een soepie of een hamburger Lé (biefstuk met twee witte boterhammen én boter). Het is niet dat ik niet kan koken hoor. Dat kan ik heus. Ik ben geen Jamie Oliver of Nigella Lawson. Maar ik kan echt wel een degelijk prakkie op tafel zetten. Of een bord pasta. Of een Indonesische rijsttafel. En ook taarten. En lekkers.

Koken en dingen klaarmaken werd me al met de paplepel ingegoten. Op zondag mochten wij voor 10 uur de ouderlijke slaapkamer niet betreden en ook geen herrie maken. Zondag was uitslaapdag. “Kijk eens naar de wijzers, de grote op de 12 en de kleine op 10 ok?! NIET eerder.”

Toen wij eenmaal groot genoeg waren om koffie te zetten, ging er om klokslag 10 uur koffie naar boven. “8 water en 4 schepjes, kijk maar, zo.” Een tijdje later natuurlijk ook een geroosterd sneetje en een ei, of twee. Die eieren waren best nog een uitdaging voor een 8 jarige. Menig zondagochtend werd er een te zacht gekookt, wit slijmerig ei naar binnen geslurpt op bed onder het gebrom van “Oh, dankjewel. Ja hoor. Erg lekker.” (Compleet met hier en daar een kokhals neiging. Maar dat vergeten we even voor het mooie.)

Eenmaal voorbij de 10, werd er een keer in de week door de kinderen gekookt. Papperige prei, aardappelen tot puree gekookt en te harde rijst. Het werd verslonden alsof het een laatste avondmaal was. Toen we wat ouder werden, werden er grapjes gemaakt over 06-11 bellen (ja, oud wijf ben ik hè!) in verband met een voedselvergiftiging. Maar de kookprestaties gingen vooruit.

En zo af en toe heb ik van die kookoplevingen. Dan moet er ineens gekookt of mijn leven ervan af hangt. Nou heb ik een heerlijke keuken en aardig wat kookmateriaal. En toch ben ik niet helemaal compleet. Ik ben heel erg verliefd. Hij glimt, hij is handig, hij kan alles, hij is groot, breed én sterk. Én ik kan hem helaas niet betalen.
Ik heb nu ook een kookopleving. Een behoorlijke. Het is vakantie en ik moet taarten en lekkers. En heel veel ook. De eerste batch, brownies, die is gelukt. En dan niet die kant en klare troep van Dr. Oetker hè. Zelf gemaakt. Met extra stukjes pure chocola erin, zodat de chocola eruit loopt op het moment dat je een hapje neemt als ze nog warm zijn. Dat soort brownies.

De volgende kookbeleving was een chocolate cheesecake. Gewoon, omdat het zo lekker is. Dat er 500 ml slagroom, en bijna 300 gram suiker word gebruikt, dat maakt even niets uit. Het recept begon echter een beetje lastig. Ik moest de bodem maken; “mix zoveelhonderdgramspeciale koekjes in de keukenmachine”. De moed zakte me in de schoenen. Daar stond ik dan. In mn kekke keuken, alle ingrediënten stonden klaar. Ik verlangde naar een Kitchenaid. Heel hevig. Wat voor prachtige taarten en lekkers zou ik daar dan wel niet gemakkelijk mee kunnen maken. Ik werd er een beetje verdrietig van.

Al die jaren stuntelen en door schade en papperige schande prei ben ik wijs geworden. Wie geen Kitchenaid kan betalen, kan het ook gewoon lekker ouderwets doen. Wat nou keukenmachine. Een zakje en een pollepel. En lekker rammen op die koekjes *trots kijk*