Ik raak altijd een beetje in paniek als het op mijn leeftijd aankomt. Ik heb eigenlijk geen idee waarom. Ik houd van getekende gezichten, rimpels, littekens, acnékraters en hangende vellen. Aan mijn lijf geen botox, antiripelcreme, facelifts of dermomicropeelinghuidafschraapgedoe.
Ik ben vorig jaar 30 geworden en daar had ik écht last van. Het is zo’n magisch getal. Ik was 17 en droomde van alle geweldige dingen die ik nog zou gaan doen. Die moesten natuurlijk wel gedaan zijn voor mijn 30e. Als je 30 bent houdt natuurlijk alles op. Dan kan je niet meer op vakantie. Dan ben je getrouwd. Dan wil je niet meer stappen op zaterdag. Dan hoor je burgerlijk op de bank met een kind of twee. De een jengelend door de kamer rennend omdat het weigert te slapen, alles slopend wat voor zijn of haar voeten komt. De ander met een onverschoonde poepluier aan de tiet. Half psychotisch door te weinig slaap, kleren bedekt in moedermelk, spuug en snot en een bom ontploft in je huis. Zo stelde ik me dat voor. Het leek me hemels.
Vorig jaar werd ik 30. Ik lag inderdaad burgerlijk op de bank. Bij te komen van een enorme rotperiode. In het ziekenhuis gelegen. Te weinig slaap en een bom ontploft in mn huis. Jengelende kinderen had ik alleen op tv. Niet getrouwd en met liefdesverdriet. Ik miste mn lief. Ik vond er echt niets aan. Dat hele 30 worden niet.
Oud en nieuw 2011/2012 was een moeilijke. Ik pinkte een dikke traan weg (lees: had een enorme ambulancehuilbui op de wc bij mijn ouders thuis). Ik besloot dat 2012 anders moest. Héél anders. Ik nam me voor me te pletter te werken om op de school waar ik lesgaf om te kunnen blijven. Ik besloot beter voor mezelf te gaan zorgen en dingen te gaan doen die ik leuk vond. Ik besloot te gaan genieten van kleine dingen en altijd bloemen in huis te hebben. Ik startte mijn eigen tekstbureau. Een lang gekoesterde droom.
Het is nu 2013. Ik heb geen traan gelaten met Oud en Nieuw. Ik heb heerlijk buiten in de regen champagne gedronken, sigaretten gerookt en ge-oeht en ge-aht bij het prachtige vuurwerk.
Ik heb een vast contract gekregen in 2012. In het jaar waarin minder dan 20% van de bevolking een vaste aanstelling kreeg. Ik zat erbij. Mijn coachleerlingen van dit schooljaar zijn de liefste ooit. Ik geniet van mijn werk. Ik geniet van mijn collega’s en ik geniet van al het nakijkwerk, de vergaderingen en de projecten die ik heb verzonnen en uitgevoerd. Ik ben bezig met het opzetten van taalondersteuning binnen onze vestiging en ik ga er helemaal in op.
Ik ben een x-aantal boeken en opdrachten verder. Mijn tekstbureau is een succes. Ik kan het werk bijna niet aan. Ik geniet van de feedback en de mooie verhalen die ik onder ogen krijg.
Mn lief zit naast me na te gloeien van een drukke decembermaand. Hij stinkt, hij snurkt en kan nooit wat vinden. Hij heeft het geheugen van een goudvis maar vergeet me nooit te vertellen hoeveel hij van me houdt.
Twee weken geleden werd ik 31. Ik had er niet zo’n last van. Ik schreeuwde het bijna van de daken. Ik heb al mn klassen getrakteerd en voor een boel lekkers gezorgd voor mn collega’s. Ik heb mooie cadeau’s gekregen of gekocht van de boekenbonnen, parfumeriebonnen en centjes die ik in een envelopje met een lieve kaart kreeg.
Ik ben 31. Mumford & Sons klinkt uit mn speakers. Ik ben een enorm mooi boek aan het afronden. Het editen is bijna klaar. Ik heb nog iets minder dan een week vakantie met nog een keer sauna en uit eten in het verschiet. Ik zit in mn pyjama en ben vannacht ongesteld geworden. Nog steeds geen baby. Maar hé, kan 31 zijn nog fantastischer?
leannevanbeek.nl 