Geen banaan!

Ik woon in een flat. Samen met M. Onder in de flat hebben wij een schuur. In een hele lange gang. Aan het einde van de gang is er een smerig vuilnishok. Het vuil hier in huis wordt altijd netjes weggegooid in dat hok. Het kattengrit, de kleine vuilniszakjes en de grote vuilniszakken. Zo is er dus hier in huis erg weinig vuil te vinden.

Ik verbaasde me er dan ook over dat ik vorige week ineens twee fruitvliegjes in huis had. Al het fruit wat er in huis was lag in de koelkast en het vuil was net weggegooid. Ik snapte er niets van en ben alles na gaan lopen. Ik kon niets vinden.

Een dag of wat later hang zit ik op mijn gemakje een paar series te kijken op de bank. Ik voel wat kriebelen op mijn hand. Ik kijk en zie weer een fruitvliegje. Wel verdomme! Het hele zoekritueel herhaalde zich. Ik kon weer niets vinden.

Maandagavond op cursus. We hebben net wat geassocieerd en geschreven. Er komt een zwart puntje mijn blikveld binnenvliegen. Ik wapper driftig naar de fruitvlieg. Ik probeer weer te luisteren naar de schrijfdocent. De schrijfdocent legt nogmaals SOS uit (schrappen, omgooien, schaven). De rest van de cursisten zit geconcentreerd te luisteren. We krijgen een nieuwe schrijfopdracht. 

Ik word ineens enorm kribbig. Ik wapper nog meer. Ik wapper nog driftiger. Ik ben die fruitvliegen zo verschrikkelijk zat. Ze achtervolgen me overal! Zonder na te denken roep ik tegen de vlieg: “Ga weg fruitvlieg! Ik ben geen rotte banaan!”.

Verschrikt van mijn eigen reactie kijk ik op. De rest van de cursisten zit gelukkig nog steeds geconcentreerd te schrijven. Blijkbaar ben ik een basketcase heb ik heel hard geroepen in mijn hoofd . Ik bijt op mijn lip als ik de fruitvlieg weer aan zie komen zoemen…