Ik volg elke maandag een cursus. Een cursus Creative Writing. Ik miste het schrijven zo. Ik had mezelf natuurlijk beloofd dingen te gaan doen die ik écht wilde en écht leuk vond. Ik dacht altijd dat ik alleen kon schrijven als ik me erg verdrietig voelde. Het tegenovergestelde bleek waar. De afgelopen twee jaar waren vol drama. En ik, ik kreeg geen letter op papier. Ik wilde eens kijken of ik weer kon schrijven. Tot mijn grote verrassing lukt het zo af en toe om wat op papier te krijgen. Geen drama, maar gewone alledaagse dingen.
Vorige week maandag kregen we de opdracht om een stukje proza te schrijven, met de gegeven openingszin: “Als het gras blauw was..”
Als het gras blauw was, zou het vast niet meer zo lekker ruiken. Het zou vast niet meer zo zacht liggen op een warme zomerse dag. Zou het nog steeds blijven plakken aan je onderbenen? Als je met een rokje aan te lang hebt gezeten? Hoe zou het met de lucht zijn? Zou de lucht jaloers worden? Zou de lucht groen zien van jaloezie? Zouden wij er aan kunnen wennen, zo’n omgekeerde wereld? IJsgroen, strakgroene luchten, koningsgroen, hemelsgroen? Zouden we aan deze nieuwe kleuren kunnen wennen?
Als het gras blauw zou zijn, zou ik op mijn kop gaan leven. Blauwe restjes aan mijn onderbenen. Een wolk zal vast ook lekker liggen. Wolken ruiken vast ook heel lekker als ze pas geaaid zijn. Als het gras blauw zou zijn en de lucht ziet groen van jaloezie, dan ga ik op mijn kop leven. Dan blijft alles lekker bij het oude.
0 reacties
hoe kom je er op.
Dat is vast gekomen doordat ik vroeger aan je vertelde van de kabouters in de bomen in het bos.
maar erg leuk
Is dit de cursus van de VAK met Margriet? Volgens mij heb ik dezelfde opdracht toen gehad, alleen was mijn stukkie lang niet zo mooi als het jouwe…
@Annet
Ik heb trauma’s van die kabouters! 😉
@Sanne
Idd van Magriet van de VAK en dank 😉