Tiger Temple

Ik kan naar huis. Het is goed. Het is klaar.

Gisteren zijn we met een soort Pick Up met een dakje naar de tijgertjes geweest. De Tiger Temple. Rijen toeristen om even snel een foto te maken met de tijgertjes. Van tijger naar tijger gesleept worden door het personeel om maar zo snel mogelijk van alles af te zijn. Ik vond het aanraken en op de foto gaan al een ervaring op zich. Er was nog een stel in de pick up, waar we mee aan de praat raakten. Op de terugweg vertelden ze ons dat ze de volgende dag terug zouden gaan, in de ochtend. Normaal heb je alleen het middag foto-maak-programma. Wij hadden niets gehoord van een ochtend programma. We dronken nog een biertje met zijn vieren. Ze vertelden over het ochtend programma. 4000 Baht (+/- 75 euro) voor een hele ochtend. Maximaal 8 personen. De welpjes de fles geven en met ze spelen. De wat oudere tijgers van hun verblijf naar de exercise canyon brengen en meer van die dingen. Er was redelijk wat overredingskracht van mijn kant nodig; "Ik ben hier waarschijnlijk maar 1 keer. In Nederland heb je voor 80 euro nog geen spijkerbroek. Het is voor een goed doel." enz, enz. Uiteindelijk stond ik vanochtend om half zeven aan de kant van de weg om met de taxi voor de tweede keer naar de Tiger Temple te gaan.
De taxi die het stel had besteld kwam niet opdagen. Het werd een brommertje met een soort kooiconstructie als zijspan. Levensgevaarlijk. Met zijn drieen erin. Hij aan de voorkant om het voorwiel op de grond te houden. Onze chauffeur moest onderweg natuurlijk bellen. En een sigaret roken. En dat allemaal terwijl we rond de 80 km per uur gingen. Op de snelweg. Zonder bescherming. Ik kneep m behoorlijk.
Na ruim een uur in de rijdende kooi kwamen we eindelijk aan. Iets te laat. Gelukkig nog op tijd voor het ochtendritueel. We moesten onze schoenen uit doen, achter een tafel gaan staan en toen kwamen de zes monniken die in/bij de tempel wonen het gebrachte eten in ontvangst nemen. Voeten niet naar ze toerichten en iedere keer als je eten in hun trommel deed met je handen naar elkaar en je hoofd buigen. Het was enorm speciaal. De rust die die monniken uitstralen was enorm. Op de een of andere manier komt er een gek gevoel naar boven. (Het eten werd overigens meteen uit de trommel gehaald door medewerkers en in een pick up gelegd om naar de gebedsruimte gebracht te worden.)
Na dit voedsel geven werden we naar de gebedsruimte gebracht. Niet met je rug naar de abbot, niet met je tenen naar Boedha. Wel in een kleine kring zitten met 5 bezoekers en 5 volunteers terwijl er 4 tijgerwelpjes de fles krijgen. En geaaid worden. En met babyspeeltjes spelen. En proberen weg te lopen. En kleine grauwtjes geven als ze hun zin niet krijgen. En in slaap vallen terwijl je over hun buikes wrijft. Zo enorm schattig. Ze hebben een kattenhalsbandje om, wat het zelfs nog schattiger maakt. Iemand voerde een lang gesprek met de abbot. Daarna werd er gebeden. Eentonig. Rustgevend en allemaal met de handen op keelhoogte. In de tempel. Dan mogen eerst de monniken eten, dan mogen de gasten eten pakken en dan het personeel pas. We hebben de belangrijkste maaltijd van de dag voor de monniken en het personeel in de Tiger Temple mee mogen maken, terwijl we op de vier welpjes moesten passen. Het voelde als een hele eer. Dit alleen al was de hele trip waard.
Na de maaltijd mochten we de jongeren de fles geven. Deze broers waren ongeveer 5 maanden oud. Happy en Lucky. Ze hadden niet zoveel zin in de fles, ze wilden liever een gekookt kippetje. Na de fles gingen we een eind lopen met de 4 welpjes (aan een lijn) en de twee oudere mannen. Achter ons kwam er een groep van 4 tijgers die ook ongeveer 5 a 6 maanden oud waren. Allemaal aangelijnd. We kregen instructies voor het lopen omdat de welpjes en de wat oudere tijgers nog elke dag moeten luisteren. De oudere tijgers haalden ons (met de welpjes) in en het was een vreemd gezicht. Een hele groep mensen met tijgers aan de lijn. (Het staat op film!)
De welpjes moesten hun verblijven in en wij gingen een eind lopen met 6 tijgers van 5 a 6 maanden oud. Naar de Tiger Canyon waar ze elke dag exercise krijgen en lekker in het water mogen ravotten. Ik wist echt niet wat ik meemaakte. Ik kreeg een lijn in mn handen gedrukt en Lucky liep naast me. De andere bezoekers kregen ook een tijger aan de lijn en op elke tijger een begeleider. In de canyon mochten ze heerlijk in het water ravotten en met elkaar spelen. Wij moesten in een lijn/rij het water gebied afsluiten, als een human wall. We kregen instructies over hoe te reageren als ze aan zouden komen stormen in hun enthousiasme. We hebben een hele tijd gebiologeerd naar ze staan kijken en een heleboel foto’s staan nemen. Op een gegeven moment kwamen er twee aanstormen en dan moet je of blijven staan, of een stap naar voren doen, of met je hand hun neus aantikken en NO roepen. Zo bizar. Ze luisterden enorm goed (en glipten er toch ook wel tussendoor). Na een tijdje moesten we weer teruglopen met deze jonkies.
Het hele loop-ritueel herhaalde zich met de tijgers van ongeveer een jaar oud. 100 kilo spier. heuphoogte. Te bizar voor woorden. Deze grote jongens mochten we niet aan de lijn. Dat deden de oppassers van deze jongens. In de canyon moesten we in een getekende cirkel gaan staan. Deze tijgers waren getraind om niet in de buurt van de cirkel te komen. We konden ze aanraken en werden natgespetterd door hun sprongen en gestoei in het water. Ik kon mn ogen niet geloven. Ik heb zulke mooie foto’s en filmpjes. Dit was zo’n aparte ervaring. Ik kan het gevoel eigenlijk niet omschrijven. Als je hier in de buurt bent, kan je dit eigenlijk niet laten gaan. 4 uur lang in de buurt van wilde beesten. Wilde beesten die vorige week overigens nog een jongetje van een jaar of 8 gebeten hebben. Hij luisterde niet en de ouders duwden hem naar voren. 8 hechtingen.

Morgen gaan we met een mini-van (4 uur) terug naar Bangkok en op het vliegtuig naar Koh Samui. Van daaruit willen we met de boot naar Koh Pan Ang en naar Koh Tao. Drie eilanden aan de noordkant van de staart van Thailand. Maar het geeft niet wat er nog komt. Ik kan naar huis 😀