Ken je die mop van

die twee meisjes die op vrijdagavond naar een concert van 30 seconds to Mars gingen?

Nee?

In deze hectische periode op school en drukte rondom onze eigen studies, zou ik met collegatje M. naar 30 seconds to Mars gaan in de Heineken Music Hall. Het was een ontspanningslichtpuntje. We keken er allebei heel erg naar uit. Dat het concert gesponserd werd door TMF en er waarschijnlijk een heleboel kleine gillende meisjes rond zouden lopen. Dát maakte ons niet zoveel uit. Jared Leto zien en naar emo-rock luisteren. Dát was waar wij zin in hadden. ENORM veel zin. We hebben de hele week nagedacht over welke ‘alto-kleren’ we aan zouden doen en bij elke tegenslag of stresssituatie dachten we allebei aan het concert van vrijdagavond.

Na een hele drukke dag op school zijn we allebei naar huis geraced om ons om te kleden. In het zwart, met de goede make-up op en de juiste sieraden om gingen we om half vier op pad. Het was al druk op de weg. De stad uitkomen duurde en duurde maar. De cd van de band zat in de cd-speler en Jared Leto zong zijn emotionele liedjes alsof zijn leven er vanaf hing. We voelden ons allebei weer 16.

Ik maakte een heel flauw grapje over de kaartjes. M. vond het geen leuk grapje en liet mij de kaartjes opzoeken in haar tas voor de zekerheid. We reden bijna de afslag van de grote weg op, richting Amsterdam. Ik had M. net verteld welke kant we op moesten. Ik dirigeerde M. ineens een andere kant op. "Ga maar even rechtdoor", zei ik. Vloekend zat M. achter het stuur. Ze dacht dat ik een grapje maakte. Ik belde mijn Beest om het te controleren. Het was waar. We konden er niet omheen.

Ken je die mop van die twee meisjes die naar een concert van 30 seconds to Mars gingen?

Nee?

Nou. Die gingen een dag te vroeg.