Toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde, waren er een aantal dingen in huis altijd moeilijk te vinden. Zo waren er geloof ik in het hele huis drie scharen. Meer dan genoeg zou je denken met 3 (en 1 weekend in de twee weken 4) mensen. Echter als je iets open of kapot wilde knippen, moest je eerst op-grote-speurtocht naar een schaar. Het hele huis door, vier keer aan moeders vragen waar dat rotding nou was gebleven en weer terug naar alle plekken waar je daarvoor al twee keer had gekeken. Ik heb eeltplekken op mijn vingers van de prijskaartjes gewoon eraf trekken en spleetjes in mijn tanden van het met mijn mond/tanden dingen open maken.
Stel; je hebt lange nagels en je vindt dat ze nou toch echt wel geknipt zouden moeten worden. Als je het nagelknippen niet inplande op een rustig uurtje, had je geen tijd om nog even snel je nagels te knippen vlak voordat je de poezelige voetjes in je mooie teenslippers wilde steken. Ook het nagelschaartje was altijd verdwenen als je het nodig had.
Op het gebied van uiterlijke verzorging was er nog een item nooit ergens te vinden: de epileertang/pincet. Ik heb menig feestje met wildgroei-wenkbrauwen gelopen omdat de epileermachine altijd verstoppertje speelde als ik hem nodig had.
Ik heb een telefoonnummertic. Ik onthoudt ze erg goed en de meeste al van jaren terug. Ik geef de afwezigheid van pennen in mijn ouderlijk huis hier de schuld van. Als je een pen nodig had om een telefoonnummer op te schrijven als er werd gebeld, kon je nooit ergens een (goedwerkende) pen vinden.
Ik nam mezelf voor om in mijn eigen huishouden ervoor te zorgen dat er altijd scharen, epileertangen en pennen binnen handbereik zouden zijn. Ik heb woord gehouden aan mijn voornemens. Bijna in elke kamer van ons huis liggen er scharen. We hebben drie nagelschaartjes, op verschillende plekken in huis en ook de epileertangetjes zijn goed vertegenwoordigd. Ik heb vier epileertangetjes, 1 in de badkamer, 1 in de slaapkamer, 1 in mijn toilettas en 1 in het toiletkastje. De pennen staan in een grote pennenpot op mijn bureau en ze doen het allemaal…
Mijn ouders hebben met het voortgaan van de leeftijd nog een item in huis wat graag verstoppertje speelt: de leesbril. De lieverds kunnen allebei niet meer zonder, maar om onder hun frustratie van het niet kunnen lezen uit te komen, hebben ze ervoor gezorgd dat er een heleboel leesbrillen aanwezig zijn. Zo liggen er standaard drie op de salontafel, twee in de fruitschaal, twee in de auto, één in de handtas en een stuk of vijf op werk.
Ik was gisteren bij mijn moeder om te helpen met een heleboel kleding op te ruimen. Bij het inrichten van de sokkenlaatjes kwam ik erachter dat mijn moeder nog steeds last heeft van verdwijnende sokken. Als je een aantal paar sokken in de was deed en je deed ze niet half in een bolletje aan elkaar, kon je er vergif op innemen dat er maar 1 sok de was uit kwam. Niemand bij ons in huis heeft het raadsel op kunnen lossen. Er werden sokkenlades naast elkaar op het bed gegooid om te kijken of de sokken misschien in een ander laatje terecht waren gekomen, maar na een aantal liefdevolle herenigingen van mijn poohbeer en tijgertje sokken, moesten er altijd een aantal lieve disneyfiguren alleen in mijn eigen la terug, in afwachting van de terugkeer van hun wederhelften.
Vandaag werd het tijd om mijn eigen was weg te werken. Ik doe de was meestal in het weekend, maar er lag nogal een grote berg omdat ik het weekend weinig tijd heb gehad. Ik heb net alles staan strijken en wilde al het ondergoed en de sokken wegleggen. Ik kwam tot de ontdekking dat er een aantal sokjes er een beetje alleenig bij lagen. Ik ben op jacht gegaan in de wasmachine, droger, wasmanden en sokkenlades. Nergens kon ik de wederhelften van de eenzame sokken vinden. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar volgens mij heb ik ook een gulzig sokkenmonster…..
leannevanbeek.nl 