Het kerstweekend heb ik doorgebracht in een kasteel in Frankrijk. Vijf dagen romantisch in the middle of nowhere. Vijf dagen lang filmpjes kijken op de laptop, wandelingen maken, boerendorpjes verkennen, bingo’en, sjoelen, klaverjassen en jenga-kampioen worden. Vijf dagen lang eten tot je erbij neervalt, aan de tap hangen en de ton franse wijn bijna continu aan je mond zetten.
Met een groep van 30 man (in alle leeftijden) valt er altijd wel wat te beleven; meisjes van 14 die met hun vriendje bijna de kamer niet af komen, kinderen in de leeftijd van 14-17 die de hele nacht zitten te pokeren (om geld!) en de hele nacht harde muziek draaien, dronken, sexistische en luidruchtige mannen die elkaar proberen te overschreeuwen, honden die aan de verwarming moeten omdat ze elkaar aanvallen, kleine meisjes van twee die continu met messen willen spelen, vrouwen die continu in de keuken staan, vrouwen die konkelen, vrouwen die alles bepalen, vrouwen die de corveelijst maken en alleen de andere vrouwen erop zetten om de wc’s schoon te maken, vrouwen die van de blauwe knoop zijn, vrouwen die snerende opmerkingen maken, vrouwen die snerende opmerkingen maken en vrouwen die snerende opmerkingen maken.
Ik ben al nooit echt een zogenaamde "vrouwen-vrouw" geweest. De roddel, de achterklap, die gemeenheid en de jaloezie die veel vrouwen bezigen zijn nooit de favoriete eigenschappen geweest van mijn eigen geslacht.
Ik heb de eerste avond geprobeerd me te mengen tussen die mannelijke prototypes. Ik had bijna een transportslang van mijn glas naar de tap, bij menig sexueel onderwerp voerde ik de boventoon, ik won met klaverjassen, werd jenga-kampioen en zocht mijn bed op toen de laatste man van tafel opstond om over de pot te gaan hangen. De volgende ochtend zat ik, met een glas cola light, netjes om half negen aan het ontbijt, zonder hoofdpijn.
Dat de verdeling tieten/geen tieten het hele weekend gehandhaafd zou worden werd al snel duidelijk. De mannen klitten bij elkaar en ik werd buitengesloten, overgeleverd aan de grote groep vrouwen die geen mannelijke tegenhangers in de buurt hadden om hun valse eigenschappen een beetje in toom te houden.
Ik liep lekker in mijn pyama tot half drie, gewoon omdat ik daar zin in had. Ik pakte om half vijf nog een kop koffie, gewoon omdat ik daar zin in had. Ik maakte om vijf uur nog even snel een boterham vlak voor het eten, gewoon omdat ik daar zin in had. Om half zes nam ik mijn eerste wijntje, gewoon omdat ik daar zin in had. Ik droeg een truitje waarin je mijn decolleté redelijk kon zien, gewoon omdat ik daar zin in had. Ik droeg een korte rok, gewoon omdat ik daar zin in had. En overal, écht overal hadden de dames commentaar op. Elke keer als ik van mijn stoel opstond, werd ik nauwlettend in de gaten gehouden en als ik weer ging zitten kreeg ik een snerende opmerking naar mijn hoofd.
Na het kerstavondmaal en nog een aantal wijntjes kon het me allemaal al niet meer zoveel schelen. Ik probeerde heel stiekum de muziek te veranderen, meer dan twee dagen Frans Bauer, André Hazes, Mariah Carey, George Michael en Rowen Hèze kan ik echt niet hebben. Op het moment dat ik in de buurt kwam van de stereotoren, voelde ik de spiedende blikken van de valse vrouwen mijn richting op komen. Ik deed netjes twee stapjes naar achteren en zocht ineens heel driftig naar iets in de kast naast de stereotoren.
Een gevreesd weekend tussen allemaal vrouwen en slechte muziek doemde voor mijn ogen op. Ik zuchtte diep en ging nog een wijntje halen.
Naarmate de avond op eerste kerstdag vorderde, gingen de vrouwen één voor één naar bed en om half elf zaten er nog drie verdwaalde vrouwen te genieten van de ton wijn. De enige drie overigens, de andere vrouwen vinden het niet gepast voor een vrouw om alcohol te drinken. De mannen werden echter luidruchtiger, dronkener en sexistischer. Ik mocht niet meer meedoen met klaverjassen, er werd geen plaats gemaakt aan de tafel waar ze zaten en bij het bier halen werd ik keihard overgeslagen. Met de spreekwoordelijke staart tussen mijn benen droop ik af naar die drie coole vrouwen. Als milde wraak besloot ik dat het mijn missie zou worden om de muziek te veranderen, al was het maar voor één of twee nummers.
Onder het mom van nog wat wijn halen, sloop ik richting de stereotoren. Toen mijn hand richting ejectknop reikte, stond er ineens één van de mannen naast me en vroeg: “Wat ben jij aan het doen?” Ik antwoordde dat het me wel leuk leek om even twee of drie nummertjes van mijn eigen muziekje te horen. De man in kwestie keek me nogal lodderig aan en zei dat hij dan wel eerst wilde weten of het muziek was om op te slowen, want hij kon natuurlijk niet het weekend voorbij laten gaan zonder met me te slowen. Ik stond hem enigzins verbaasd aan te kijken. Zijn vrouw en dochter lagen al op bed en ik voelde een halfzachte versierpoging aankomen. Geamuseerd stond ik af te wachten wat er nog zou komen. Ik moet er even bij vertellen dat de man in kwestie nog geen 1.75 m lang is, misschien 55 kilo weegt en een uitermate drukke en vervelende gozer is die gemene opmerkingen maakt over mensen, die echt niet door de beugel kunnen.
Hij vertelde me dat hij vaak gezien wordt als een “mooie man”. Elke vrouw die hij wilde hebben, die kon hij krijgen. Vooral zijn ritmegevoel en manier van dansen waren de truc. Ik houd niet zo van mannen die dat soort dingen over zichzelf zeggen en al helemaal niet als het niet waar is.
Hij pakte me halfzacht vast en probeerde een beetje tegen me op te rijden. Ik duwde hem van me af en zei tegen de knaap in kwestie dat je zo niet danst met een vrouw die al een vriend heeft, en al helemaal niet als zijn eigen vrouw naar bed gevlucht is voor zijn dronkenschap. Ineens stond hij stil, klopte op zijn borst en zei: “Ja maar ik ben écht een mooie man en íedere vrouw om me heen zegt het!” De aandacht van alle mannen aan de testosterontafel was getrokken, doodstil zaten ze ons aan te kijken.
Ik begon te lachen en zei: “Laat díe vrouwen eerst maar eens lang de opticien gaan. Ik hoef geen vent zoals jij hoor.” De knaap keek verbaasd en was duidelijk niet tevreden. Hij wilde eigenlijk wel eens weten waarom dan niet.
Wat nou muziekmissie en milde wraak, de grijns op mijn gezicht werd groter en groter toen ik zei: “Ten eerste; ben je een kontkruimel, ten tweede; je kan een radslag in een tl-buis maken en ten derde; ben je een luidruchtige, irritante, sexistische hond…Zak met botten.”
De mannen aan de testosterontafel proestten het uit, de drie coole vrouwen plasten zowat in hun broek en ik liep met een opgeheven hoofd naar de keuken voor nog een wijntje
