Het Sleuteldrama

Halverwege de werkzaamheden in het kinderdagverblijf nemen mijn collega en ik even een kleine peukenpauze. Ik pak ik mn tas mee. Ik pak een stoel mee. Collega vraagt of de stoel tegen de deur moet en ik zeg van niet. Ik draai de deur open. Ik zet de stoel buiten en laat de sleutel in de deur zitten zodat ik later niet zo in mijn tas hoef te zoeken naar de sleutels. We gaan even zitten, roken een peukje, drinken ons drinkje, eten onze cracottes van LU en we bespreken wat we nog moeten doen.

We willen weer beginnen, we staan op en ik wil de hendel pakken van de deur om hem open te doen. tot mijn grote verbazing zit er geen hendel meer aan de buitenkant van de deur. Ik ben er heilig van overtuigd dat er de keren vóór vanavond nog wél een hendel aan de buitenkant van de deur zat.

Met angstvallige, grote en onschuldige ogen kijken we naar binnen en zien de sleutels aan de BINNENKANT van de deur zitten.

Ik roep keihard sh*t, k*t en meer niet zo heel erg nette woorden en pak mijn telefoon. Ik bel beschaamd het telefoonnummer van ons contactpersoon, Angela: "Hoi met Angela, laat maar een berichtje achter" AAARRRGH! Wat heb je in vredesnaam aan een telefoonnummer van een contactpersoon, als deze contactpersoon gewoon doodleuk haar telefoon uit heeft staan?!

Met een opkomende sjagerijnigheid pak ik mijn agenda om te kijken of ik toevallig het nummer van de concierge erin heb staan.

JAWEL! We zijn gered van de kou en de schaamte! Ik heb het nummer van de concierge.

Ik bel de naar verwachting vrolijke vriend op en krijg een stuk sjagerijnig oude man aan de telefoon die met zijn visite voetbal aan het kijken is. Ik leg de situatie uit en hij zegt doodleuk: "Jullie weer?! Het is ook altijd wat! Jullie komen er niet meer in hoor als de sleutel aan de binnekant van de deur zit."

De moed zakt me in mijn schoenen. Beschaamd vraag ik hoe het dan verder moet en wat ik nou dan moet doen. Hij zegt doodleuk: "Vraag je dat aan mij? Moet ik nou op komen draven omdat JIJ jezelf buitengesloten hebt?"

Even voor de duidelijkheid, het werd koud, ik stond daar in mijn t-shirt, collega stond in een miniscuul strak truitje incl. blote buik, al haar spullen lagen binnen, het pand was nog niet schoon, overal stonden nog schoonmaakkarren en stofzuigers en de man weigert ons te helpen. Ik stond op het punt om de telefoon op te hangen, de politie te bellen en ze te informeren dat ik een ruit in ging trappen omdat ik mezelf buitengesloten had, onze spullen nog binnen lagen en het pand nog niet helemaal schoon was.

Ik tel tot tien en besluit over te gaan op de assepoestertruc. Ik zet mijn aller aller liefste stemmetje op en vraag aan de concierge of hij ons niet als-je-bliefffft wil komen helpen, omdat ik helemaal niet meer weet wat ik moet doen. De concierge bromt en zegt zuchtend dat hij er dan wel aan komt (Assepoester werkt ALTIJD *evil grin*).

Een minuut of twintig en drie sigaretten later komt hij aanscheuren, sprint uit de auto en bromt: "Ik zat voetbal te kijken! Dit is echt niet zo slim van jullie."

Ik had tijdens het roken al besloten dat ik heel erg vriendelijk tegen de man zou zijn, zestien keer sorry en bedankt zou zeggen omdat hij tijdens zijn voetbal wedstrijd ons niet buitengesloten in de kou wilde laten staan (wat is dat toch met mannen en voetbal?!).

Ik krijg niet eens de kans om iets te zeggen of de situatie verder uit te leggen, hij trekt zowat een sprintje naar het hek, doet het open, doet de deur van het fietsenhok open, loopt om en de warmte van het kinderdagverblijf komt ons tegemoet.

Nog voor ik me om kan draaien om nogmaals dankjewel te zeggen is de oude brompot terug gesprint naar zijn auto en rijdt hij met 80 kilometer per uur de woonwijk uit, terug naar zijn visite en voetbal.