Ik ben jarenlang bang geweest in het donker. Bij elke schaduw, bewegende tak voor het raam en bij elk geluid was ik er heilig van overtuigd dat er monsters (en later geesten) zaten. Ik durfde niet naar buiten te kijken als het donker was, bang dat er ineens een gezicht voor het raam zou hangen. Ik durfde eigenlijk ook niet alleen de trap op als de lichten niet aan waren. Als een bezetene rende ik de trap op zodat monsters niet stiekum mijn benen of voeten konden grijpen en me naar beneden in hun monsterhol konden sleuren. Natuurlijk was dat monsterhol gewoon de gang, maar ik bleef angstig.
Toen ik dertien jaar was heb ik die verschrikkelijke verfilming van Stephen Kings IT gezien. Na de trap en de ramen kwamen er nu rioolputten en badkamers bij. Herinner je die scene dat die clown uit het doucheputje komt? Nou nooit van me leven dat ik lang alleen in wat voor soort badruimte dan ook bleef na die scene.
De gemiddelde avondtandenpoetssessie ging als volgt;
stap 1 – Deur van de badkamer heel voorzichtig en geluidloos op een kier doen
stap 2 – Hand door de kier en proberen het touw van het licht te pakken te krijgen
stap 3 – Eén been in de badkamer zetten
stap 4 – Tandenborstel en tandpasta van het plankje grissen
stap 5 – Terug naar eigen slaapkamer sprinten
stap 6 – Tandenpoetsen
stap 7 – Met een been in de badkamer over de wasbak leunen, spugen en spoelen
Stap 8 – Licht aanlaten, badkamerdeur dichtgooien en terug sprinten naar slaapkamer
Zoals je kunt lezen was het bijna dwangmatig, máár ik ben mijn puberteit doorgekomen met maar 1 gaatje. Toen ik op mezelf ging wonen waren de angsten al een heel stuk minder geworden, de badkamer was al niet meer zo eng, de rioolputten op straat durfde ik overheen te lopen of te fietsen, de trap hoefde ik niet meer op te sprinten, maar het raam in het donker bleef problematisch.
Horror is dus niet mijn favouriete genre. Vampierfilms daarentegen kan ik dan weer heel goed hebben. Zo keek ik graag naar Buffy en Angel, Dracula films, Blade en Interview with a Vampire kan ik nasynchroniseren. Vampieren kunnen immers nergens binnenkomen zonder dat je ze uitnodigt.
Ik heb alle horrorfilms (ex. vampierfilms) angstvallig vermeden tot mijn 21e jaar. Ik heb alle horrorfilms kúnnen vermijden tot ik mijn huidige vriendje leerde kennen. De jongeman bleek dol te zijn op horrorfilms. Tot mijn grote schrik had hij op een van onze eerste avondjes bij elkaar een horrorfilm gehuurd. Ik keek benauwd naar het hoesje en piepte dat hij m ‘dan maar aan moest zetten’.
Hij begon keihard en sadistisch te lachen en vroeg of ik soms bang was. Ik mompelde dat ik ze gewoon niet zo leuk vond en die schrikmomenten in films niet zo goed kon hebben. Hij ging breed lachend zitten en zei dat ik best wel tegen hem aan kon kruipen
Ik heb de film uitgezeten, letterlijk, met mijn dekentje heel hoog tot mijn neus opgetrokken en ik heb meer gehoord van de film dan gezien. Rutger zei na afloop doodleuk: "Nou dat viel toch best mee?!" en ik knikte een beetje ondefinieerbaar.
Nou vind ik niet dat je iemand af kan rekenen op zijn smaak van films. Rutger bleef en de horrorfilms jammergenoeg ook. Ik heb een beetje de neiging om heel erg te gaan zitten bunkeren tijdens een horrofilm, mezelf afleiden met snoepjes, chips en koekjes.
Na deze eerste vuurdoop kwam ik langzaam aan tot de conclusie dat meer dan 98% van een horrofilm is terug te brengen op absolute onzin. Er bestaan geen zombie’s, zijn ze er toch, dan weet ik hoe je ze moet doden, Freddie is nep en Jason zit opgesloten. Zo redeneerde ik mij door de eerste films heen. Mijn eetlust verdween langzaam en ik durfde gewoon naar de film te kijken in plaats van continu op te staan en naar de keuken of kast te lopen.
Ik durfde nog steeds niet naar The Exorcist te kijken, een klassieker ik weet het, maar ik verdomde het. Horrors met geesten kon ik toch nog niet echt goed verdragen.
Na een dik jaar vond ik de horrorfilms zelfs grappig worden en de schrikmomentjes zie ik nu ruim van te voren aankomen. Tot The Ring.
Uiterst verbaasd keek mijn Dier me aan toen we bij de videotheek stonden en ik vertelde dat ik The Ring nog nooit gezien had (de japanse versie). Dier was heel resoluut en ik moest en zou de film zien. Hij vond m wat tegenvallen maar ik vond m vast wel ok. Nou dat heb ik geweten. Het eerste stuk van de film is nogal flauw, redelijk saai broodje aap verhaal met weinig special effects. Maar dan dat stuk waar ze uit de tv komt kruipen.. Ik heb gewoon gegild van angst..
Na de overwinningen op de trap, badkamer en rioolputten, kwam er naast de ramen nu ook de tv bij. Ik durfde ongeveer een jaar lang niet meer in het donker naar de tv te kijken.
Mijn nichtje van 13 wilde supergraag naar The Grudge. Haar moeder durfde niet dus vroeg ze aan mij of ik toevallig met haar naar de bioscoop wilde. Ik kreeg zowat een paniekaanval en herinnerde me IT. Ik weigerde resoluut. Misschien nog niet eens omhaar hetzelfde trap/badkamer/rioolputten/raam syndroom te besparen. Ik durfde zelf gewoon niet. Geen horrors meer met geesten, vervloekingen, kirrende/mauwende kleine kindjes, kindjes die boven je bed hangen als je wakker wordt voor mij en ik ga al helemáál The Ring 2 niet kijken.
Ik heb geleerd van mijn angstaanvallen en ben gisteren lekker naar Land of The Dead geweest, gewapend met een cola light. Zombie’s bestaan immers niet en als ze toch komen, weet ík hoe je ze dood moet maken.
leannevanbeek.nl 