P met schouderpijn

De griep is zo goed als weg, ik voel me niet meer zo beroerd als vorige week. Ik heb wel al vanaf vrijdag een verschrikkelijke migraine die maar niet weg wil gaan. Hoe vroeg (voor mijn doen vroeg) ik ook naar bed ga, hoe lang ik ook slaap, hoe rustig aan ik ook doe en hoeveel ibuprofennetjes ik ook slik.
Na een jaar of 7 migraine aanvallen als je ongesteld ben, raak je ondertussen wel gewend aan doorgaan met een kloppend hoofd.

Maandagochtend werd ik heel vroeg wakker met klamme benen. Ik kom slaperig overeind en constateer dat een van onze allerliefste poezenbeesten op bed had zitten piesen. Ik vroeg heel slaperig aan het vriendje of hij de kattenbak nog verschoond had voordat we gingen slapen. Bleek dat hij dat vergeten was. We werden blijkbaar meteen afgestraft voor de vieze wc van onze eigenwijze dieren. Niet alleen de sprei, het dekbed en mijn benen zaten onder de pies, maar ook het matras heeft een beetje moeten lijden. Nou kan ik er niet echt boos om worden. Wij zijn laks geweest en poezen willen op een schone wc. Het bed was net die avond verschoond, logisch dat ze dan ergens plassen waar het niet hoort.

Met een kloppend hoofd strompel ik uit bed als het vriendje de boel schoon staat te maken en op staat te ruimen (HIJ is natuurlijk laks geweest, ik niet, dus mag hij het opruimen *evil grin*). Het was mijn eerste dag vrij in een hele lange tijd. Eindelijk een hele dag om te luieren, een beetje huiswerk te maken en op mijn gemakje wat te rommelen in huis. Ik ben eerst maar gaan douchen, toen een kopje koffie, computer aan, nieuws lezen en toen begon het ergeren. De keuken was viezig, de vloer was viezig, mijn bureau was viezig, het balkon was viezig en na een maand of 4 begon ik me eindelijk ook te ergeren aan de vieze ramen. Ik ben niet echt een viezerik, mijn huis is schoon, maar niet zó schoon dat je bang bent om een kruimeltje van wat dan ook te laten vallen omdat je het meteen ziet. Ongesteld, migraine, buikkrampen en ik word gestoken door een werkbij.

Na alle ramen zemen, de keuken uitbaggeren met ammonia, drie wassen wegwerken, stofzuigen, dweilen, stoffen, de bank kattenhaarvrij maken, het balkon schrobben, de wc uitgebreid ontkalken, de studeerkamer opruimen en het bed verschonen plof ik neer. De badkamer moest maar even wachten tot de volgende steek van de werkbij. Ik had geen puf meer en mijn rechterschouder begon een beetje zeer te doen.

Dinsdagochtend word ik wakker met de ergste migraine aanval tot nu toe. Ik had om 1300 uur een werkbespreking en om 1500 uur de uitreiking van jawel, mijn propedeusebul! Na vier jaar eindeloos studeren, doctoraal beginnen en overschakelen naar bachelor/master, vakken overdoen, punten die werden afgepakt, punten die ik uiteindelijk teveel bleek te hebben gehaald en 1 rotvak wat maar niet wilde lukken was het dan eindelijk zo ver. Ik heb dat laatste rotvak zo’n drie keer gevolgd en ik heb er zeven (!) keer tentamen in gedaan. Ik wilde eigenlijk niet naar die uitreiking. Ik schaamde me een beetje. Zit je daar als bijna 24 jarige vijfdejaarsstudent tussen allemaal 18 en 19 jarigen een beetje trots te zijn dat je eindelijk je P hebt gehaald.
Onder lichte dwang van mijn moeder ben ik hem toch maar op gaan halen onder het mom van: "Gehaald is gehaald, je mag best trots zijn".
Het bleek ook allemaal wel mee te vallen. Geen rare blikken, hoon gelach of gefluister achter mijn rug. Wel een mooie roos, drie handrukken en een heleboel moeders met digitale camera’s.

Thuis begon mijn schouder weer te steken. Mijn arm kon niet meer zo goed omhoog en ik moest nog 3,5 uur gaan werken op het kinderdagverblijf. 9 dagverblijven, 7 verschoonruimtes, 10 slaapzalen, twee grote gangen en vier grote wc’s wissen en dweilen. De moed zonk me in mijn schoenen. De pijn werd erger en de ibu’s hielpen niet meer. Ik ben toch maar gegaan.
Bij elke veeg naar rechts kwam mijn elleboog ter hoogte van mijn schouder, bij elke veeg een steek en ik kon de "auw’s" niet meer binnen houden.

Ik kwam thuis en stond helemaal scheef. Ik had eigenlijk vandaag moeten werken in het hotel, dat heb ik maar afgebeld. Eerst maar eens een beetje rust. Van de dokter krijg ik toch alleen maar diclofenac en daar ga ik raar van doen. De laatste keer dat ik diclofenac slikte heb ik liggen ijlen, hallucineren, had ik lachkicks en kwam er geen zinnig woord uit mijn mond.

Zaterdag weer officiëel wegen. Die pijn in mijn schouder en de migraine kunnen mijn humeur niet verpesten, mijn huis is schoon, ik kan weer naar buiten kijken, op een schone wc plassen én ik ben nú al een kilo afgevallen.