Nachtvoeding deel 1 – Perspectief

Tegenwoordig ben ik een paar keer per nacht wakker. Pleun drinkt aan de borst, soms 1x, soms 3x.

Die nachtelijke voedingen brengen vanalles met zich mee. Vaak is dat een gevoel van ongeduld. Pleun is een luie drinker, ze blijft slaperig tijdens het voeden. Hierdoor duren veel nachtvoedingen bijna een uur. De eerste paar weken vond ik het loeizwaar, dat vaak wakker zijn, heel erg worstelen met aanleggen, Pleun proberen wakker te houden zodat ze genoeg zou drinken en dan jaloersmakend een man die lekker ligt te slapen naast je. Het was ontstellend frustrerend en ik werd er vaak moedeloos van. Ik greep meermaals bijna naar de fles (kunstvoeding bedoel ik hè!).

Ik las over de nachtvoedingen en dat deze gezien worden als de belangrijkste voedingen op de 24 uur. Ok. Dat moest ik even tot me door laten dringen. De belangrijkste voedingen zorgen bij mij voor ongemak en frustratie. Wat is er dan voor mij, naast voedingswaarde, nog meer belangrijk tijdens een nachtvoeding? Wat vind ik er fijn aan? Ik ben een tijdje met die vragen geweest.

De laatste week vindt er een verschuiving plaats. Ik kan het voeden in de nacht nu ook zien als een exclusief moment van samenzijn, alleen zij en ik. Ik vertel over de dag die was en bereid haar voor op de dag die komen gaat.

Het is ook een moment van knuffelen, tutten, vasthouden, lekker over haar hoofd en ruggetje aaien en kriebelen. Met haar kleine knuistje friemelt zij zachtjes aan mijn arm en/of borst. Ze groeit als kool, voor ik het weet is dit voorbij. Ze is nu 8 weken bij ons, die weken zijn voorbij gevlogen. (Stop de tijd!). Een kwestie van perspectief dus.

Ik zie de nachten tegenwoordig ook als mijmertijd. Op de geluidjes van Pleun na, is het heerlijk stil. Geen afspraken, geen deurbel, geen huilen, geen was. Een tijdje zitten in stilte. Kauwen op een vraag die ik mezelf heb gesteld en ook leeg observeren van de gedachtes die komen. En dan meteen weer aandacht voor die tepel die ze los heeft gelaten en het opnieuw moeten aanhappen 😉