2013 – music

Ik kan er niets aan doen. Ik word altijd een beetje emotioneel rond oud en nieuw. Het is zo’n symbolische overgang naar iets nieuws. Ik snap goede voornemens daarom ook wel. Hoewel ik tegelijkertijd vind dat elke nieuwe dag een perfect moment is om het roer om te gooien. Toch wordt dit gewoon een lekker kwijlblogje. Over 2013. En over het nieuwe jaar.

Vorig jaar stond ik met oud en nieuw omhoog te kijken naar het vuurwerk, mn snuit in de regen en een fles champagne achter mn kiezen. Mijn lief hield me stevig vast. Ik keek naar mijn familie om me heen en voelde me gelukkig. Ik had geen idee wat ons allemaal te wachten stond. Wat een verdrietig jaar het zou worden en wat voor impact het op me zou maken. Het is teveel om hier over te schrijven. Het is ook te persoonlijk. Te verdrietig.

Ik raakte mijn vader kwijt. Mijn rots. Mijn ouwe rups. Mijn basis. Voor we goed en wel beseften wat er gebeurde, was het voorbij.

Ik realiseerde me ook dat ik ergens onderweg  mijn relatie was kwijtgeraakt. Mijn beste vriend was mijn beste vriend niet meer. Hij veranderde van de enige zekerheid en emotionele basis die ik had, in een nieuw mens met nieuwe ideeën en denkbeelden. Hij kreeg een ander ritme, een ander leven. Ik paste daar niet meer bij. Ik was teveel. Ik groeide niet mee zijn kant op.

Ik heb een heleboel tijd nodig gehad om dingen te overdenken. Alles op een rij te krijgen. Terwijl het gewone leven doorging.

Ik kreeg steken van blinde paniek. Paniek bij het idee dat ik de mensen waar ik van hou, de mensen die ik koester en waar ik me gekoesterd bij voel, te verliezen.

Ik was soms bang dat ik mezelf aan het kwijtraken was. Maar dat gebeurde juist niet. Ik zag mezelf terugkomen. Het meisje wat ik was en het leven wat ik had, veranderde.

Ik probeerde te genieten en ik probeerde blij te zijn. Ik probeerde te koesteren en ik probeerde weer echt van mijn leven en de mensen erin te houden. Ik probeerde het met alles wat ik had. Het lukte.

Een verhaal over 2013 zou een trilogie kunnen worden als ik de fijne dingen, de mooie herinneringen, de strijd, de eenzaamheid, alle fijne mensen om me heen en alle kleine momenten van geluk zou moeten beschrijven. Allen overschaduwd door die wond die af en toe openscheurt waardoor het verdriet oneindig lijkt. Het hoeft niet. Want soms is een liedje, een blik, een oor of een enkel woord genoeg.

Voor A. Omdat we een team zijn. En blijven. 

Voor D. Het duurde echt een tijd voor het weg was. Mountain of mountains. /hi5.  

Voor M. Omdat je al jaren mijn Brave Engelse Prins bent en omdat ik altijd zo hard om je moet lachen.

Voor G & K. Omdat ik me zo thuis en welkom heb gevoeld. Omdat het allemaal zo vanzelfsprekend was. Omdat jullie op de achtergrond altijd een luisterend oor, een grapje, afleiding en zo verschrikkelijk veel wijze woorden hadden. I Lubs You. 

Voor F. Omdat het soms zo verschrikkelijk zwaar is. Je blijft altijd mijn GVR. 

Voor J. Omdat ik van je hou. Omdat het zo vanzelfsprekend is dat ik je ken en omdat je zo onzelfzuchtig zoveel liefde, aandacht en oren geeft ookal zit je zo ver weg  (en met of zonder make – up ;))

Voor L & I. Omdat ik jullie zo lang kwijt was. En omdat ik het misschien nu pas echt zie en kan voelen. Dank je wel. Voor alles.

Voor J (eigenlijk S). Voor alle feestjes, het relativeren, je geduld, het buikpijnlachen en omdat je me áltijd om half 12 netjes thuis afzet.

Voor M. Omdat we elkaar kwijtraakten en uiteindelijk elkaar niet meer konden vinden.

Voor E. Omdat je zo nuchter bent, een grote bek hebt (en een dikke hol) en omdat je je nergens mee wilt bemoeien. Stiekem ben je dan toch heel bezorgd en lief (als niemand kijkt ;)).

Voor R. Omdat je me iets heel belangrijks leerde en omdat je beslissingen nam die ik niet kon maken. Dank je wel. 

Voor M. Omdat je de enige bent die me op mn flikker kan geven op een manier dat ik er strijdlustig van word.

Voor J. Omdat je op de een of andere manier toch geen afscheid kan nemen. Ik heb onze gesprekken gemist.

Voor A. Omdat we zo goed kunnen kletsen and you are titanium.

Voor S & L. Omdat jullie zo lief en vol begrip altijd een kop koffie of een bord eten hebben om me een hart onder de riem te steken. Ik voel me altijd thuis.