Machines

I would dig a thousand holes to lay next to you
I would dig a thousand more if I needed to
I look around the grave for an escape route of old routines
There doesn’t seem to be any other way

Cause I’ve started falling apart I’m not savouring life
I’ve forgotten how good it could be to feel alive

Crazy as it sounds you wont feel as low as you feel right now
At least that’s what I’ve been told by everyone
I whisper empty sounds in your ear and hope that you won’t let go
Take the pieces and build them skywards

Cause I’ve started falling apart I’m not savouring life
I’ve forgotten how good it could be to feel alive

Het liedje wat ik luister als ik hem mis. Als ik die golf van verdriet voel opkomen. Als ik bijna verdrink in alle herinneringen. Als ik die wond in mijn lijf open voel scheuren. Als het ambulancehuilen begint.

Het is 20 weken geleden dat hij in mijn hand kneep vlak voordat hij insliep. Dat ik tegen hem bleef praten terwijl hij me al niet meer kon horen. Dat ik naast hem heb ontbeten, terwijl ik niet meer samen met hem kon smekken. Dat ik zijn speciale jam op mijn croissantje smeerde en wist dat ie mijn huid erom vol zou hebben gescholden, om daarna te zeggen dat het wel goed was.

Ik heb een ring met zijn as erin. Hij zit aan mijn linker ringvinger. Ik draai er elke dag wel een paar rondjes mee. Ik bedenk me dan wat hij van een situatie zou vinden. Hoe hij het op zou lossen. Hoe hij me altijd zo gemakkelijk gerust kon stellen.

Ik heb deze week promotie gekregen. Ik weet dat hij beretrots op me had geweest. We hadden het er vaak over, wat ik nog wilde bereiken op mijn werk, waar ik naartoe wilde. ‘Hard blijven werken Lee, je baan houwen, je best doen. Dan komp et vanzelf.’

20 weken geleden blogde ik voor het laatst. Het leek allemaal zo zinloos om te schrijven over de gekke en leuke dingen die ik meemaakte. Langzaamaan kan ik er weer van genieten, van die fijne en leuke dingen. Langzaamaan voel ik me niet meer schuldig. Ik kijk naar foto’s van een tijd geleden en zie hoe ongelukkig en verdrietig ik ben. Op de nieuwe foto’s kan ik weer lachen.

Alles is zo anders. Mijn hele leven staat op zijn kop. Er gebeurt zoveel. Ik mis mijn ouwe rups. Ik mis zijn goedkeurende gebrom, zijn stiekeme telefoontjes en zijn toneelspel naar mijn moeder omdat hij in de eerste instantie niet wilde dat ze wist dat we hadden zitten bellen.

Ik mis mijn koude voeten onder een kussen, tegen zijn voeten. Samen op de bank Discovery kijken. Als ik een drukke dag had en even langs ging om bij te komen. Om gekoesterd te worden.

Ik mis zijn: ‘Ben je gelukkig? Ja? Nou dan. Maak je niet zo druk meid. Je hebbet toch allemaal voor mekaar.’