+81, -11

Precies 81 dagen heeft hij het uitgehouden. Mijn Ouwe Rups is zaterdag 15 juni om half 3 gaan slapen en is niet meer wakker geworden. Zondagochtend 16 juni heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. Maandag 17 juni had hij 70 jaar geworden. Hij heeft het net niet gered. Op vrijdag 21 juni heeft de crematieplechtigheid plaatsgevonden. 86 dagen na de uitslag bij de dokter. Het is feitelijke informatie. Datums en tijden. Al die feiten kan ik vertellen. Zonder blikken of blozen. Het is bijna een week na de crematieplechtigheid.

Ik moet al 11 dagen zonder mijn Ouwe Rups. Ik kan een algemeen praatje afdraaien zonder bijzonder emotioneel te worden of in snikken uit te barsten. Ik kan vertellen over hoe mooi de plechtigheid was, over hoe goed het voelde of hoe fijn het was. Hij had het allemaal zelf geregeld, behalve de Harley Davidson die binnen kwam rijden toen de plechtigheid begon. Die was van de begrafenisondernemer.

Feit is dat ik elke nacht huilend wakker word. Ik kan moeilijk in slaap komen en rust niet uit door allerlei rare dromen. Ik heb ’s ochtends ongeveer anderhalf uur nodig. Om op adem te komen van de nacht en mijn gezwollen ogen wat te laten slinken. Feit is dat mijn hele lijf zeer doet. Van vermoeidheid en van pijn. Ik heb letterlijk pijn in m’n hart, pijn in m’n borst. Ademhalen doet zeer. Echt stilstaan, aan hem denken, dat doet letterlijk zeer.

Ik vertel de verhalen van de afgelopen periode in m’n hoofd. Er zijn zoveel dingen om over te schrijven. Het lukt me niet. Ik krijg ze niet uitgewerkt. Het zijn steekwoorden in conceptberichten. Mensen zeggen al anderhalve week: ‘de klap komt nog wel’, ‘wacht maar, dalijk na de crematie, dan begint het’. Kan iemand me vertellen wat er dan begint? Welke klap bedoelen ze? Dit? Dit lege gevoel? Deze pijn? Dat is geen klap hoor. Het is een open wond. Een open zenuw. 

Ik heb een van zijn vesten, zijn favoriete slaap t-shirt en zijn pantoffels meegenomen. Ze ruiken naar thuis. De jongens hebben een deel van zijn kleren gekregen. Hij wilde dat ze die meenamen. Ze voelden zich lijkenpikkers. Hij vond dat onzin. Hij zou het toch niet meer dragen. Vandaag is een gedeelte van zijn kasten opgeruimd. Zijn jassen, zijn shirtjes, zijn broeken en zijn miljoen paar schoenen.

Ik houd me de hele dag groot, vertel de feiten. Ik sleep me naar m’n werk en ik sleep me de dag door. Bij heel veel dingen die ik doe, bedenk ik dat het de eerste keer is dat ik het doe zonder hem. Zonder zijn goedkeuring. Zonder zijn mening. Het is alsof ik de hele dag zijn stem hoor, bij alles wat ik doe. Wat ik hem normaal allemaal vertelde en waar hij zijn eigen mening over had of advies over gaf. Ik droom soms weg in gesprekken, dan schiet er door m’n hoofd wat hij ervan zou vinden, hoe hij zou reageren. Ik moet dan moeite doen om niet te lachen. Maar ook moeite doen om niet te huilen. Ookal hoor ik hem de hele dag in mn hoofd, ik kan het hem nooit meer horen zeggen.