Reünie

Het is zover. Ik ben écht zo oud. De tijd van de reünies is namelijk aangebroken. Het is echter niet meer op je mooist verschijnen op een feest om te laten zien hoe goed je wel niet terecht bent gekomen of hoe mooi/dun/rijk/slim je bent. Geen van die standaard clichés meer zoals in films.

Er verscheen ineens een foto op Facebook. Een klassenfoto van groep 8. Een foto van bijna 20 jaar geleden. Ik herkende mezelf. Ik beet op mn lip. Moest ik mezelf taggen? Moest ik een comment geven? Ik las de comments van anderen. Toen men mijn naam boven water had, stond er ergens: “Die heb ik echt nooit meer gezien na school.” Juist. En dat was precies de bedoeling.

Ik kan niet zeggen dat ik mijn basisschoolperiode als een fijne tijd heb ervaren. Ik heb een aantal leuke herinneringen, maar die zijn op een aantal vingers te tellen. Er werd veel gepest. Ik denk dat de meesten niet eens doorhadden dat ze het deden of wat voor effect het had. Bijnamen voor kinderen die er niet bij hoorden, er werd altijd gelet op hoe je eruit zag, hoe je haar zat, wat je aan had en of je stonk. En ik had geluk. Een dikkertje in Zeeman en Tweedehandsjes. Permanentjes waren hip. Mijn permanentje mislukte natuurlijk. Mijn klasgenoten konden hun lol op.

De gymjuf zette mij regelmatig aan de kant bij turnoefeningen (salto’s maken op de trampoline en neerkomen op de dikke mat) omdat ik te dik was.

“Ga jij maar even aan de kant nu.”
“Waarom?”
“Ik kan jou niet opvangen, je bent te dik.”

1,50 meter en 60 of 65 kilo. Met een neergebogen hoofd ging ik aan de kant zitten. Mijn klasgenootjes moesten er natuurlijk heel hard om lachten. Nog weken.

De docent van groep 8 vond mij een bemoeial. Dat was ik ook. Ik wist altijd alles beter en vroeg door tot het gaatje. Ik wilde altijd alles weten. Hij heeft een keer goed tegen me geschreeuwd toen hij voor de klas stond: “Hou nou verdomme eens je mond Ouwe Deur!” Ik hoor het hem nog zeggen. Een nieuwe bijnaam was natuurlijk geboren.

Ik was een dik kind. Bijdehand. Over het algemeen irritant. Betweterig en bemoeizuchtig. Te volwassen voor mijn leeftijd en elke dag uitgelachen. Ik vocht ook veel. Ik ging op een gegeven moment maar terugslaan als ik werd geschopt, geknepen, bestolen of gepest. Niet zo handig.

Er was thuis een hoop aan de hand, op school kon ik mijn draai niet vinden. Niemand meer zien na de basisschool was voor mij de enige logische keuze. De enige manier om van het gepest en de bijnamen af te komen. En dat is aardig gelukt. De middelbare school was een geweldig groot dronken-stoned-festival-spijbel-feest waar ik en jaartje langer over gedaan heb omdat het zo gezellig was.

Reünies zijn tegenwoordig een stuk makkelijker. Vriendjes worden met iedereen op Facebook, profielen bekijken, berichten heen en weer sturen, wat kletsen, wat liken en herinneringen ophalen. Getrouwd, kinderen, gescheiden, eigen bedrijven, hobbies, alles komt voorbij. Van sommigen had ik zo ongeveer verwacht dat ze terecht zouden komen waar ze nu zijn, over anderen ben ik enorm verbaasd.

Dit is absoluut niet bedoeld als een zielig verhaal over mijn vervelende jeugd. Het is wat het is hoor. Ik kan er tegenwoordig erg om lachen. Zo waren er bijvoorbeeld twee populaire meisjes die als hoertje naar carnaval kwamen en alle jongetjes in de klas lieten per ongeluk een gummetje of een puntenslijper vallen om onder hun rokjes te kunnen kijken. Of een stel jongens die auto-emblemen hadden gejat, betrapt werden en mee moesten naar Halt. Dat maakte enorme indruk op me. Mijn map met teksten van de liedjes die we zongen was op een dag weg. Een klasgenootje had ineens zo’n gele map als ik had, met doorgekraste rondjes aan de reachterbovenkant, rondjes die ik maakte om mijn liedjes op alfabet in de map te doen. Ik werd niet geloofd door de meester: “Kinderen in onze klas deden dat niet.”

En die lieve jongen aan wie ik mijn eerste valentijnskaart stuurde in groep 7 of 8. Hij wist niet hoe hij moest reageren en probeerde me heel schattig en vol schuldgevoel te vertellen dat hij niet op mij was.

Hoe enorm vervelend ik die periode toen ook heb ervaren. Ik was een kind, zij waren dat ook. Kinderen maken zich druk om hun populariteit en hun vrienden. Leraren maakten zich toen nog niet zo druk over pestgedrag of het bevorderen van de groepssfeer en samenhang.

Ik kijk oprecht uit naar een reünie. Ik ben benieuwd naar al die anderen. Ik hoop dat ze goed terecht zijn gekomen. Ik hoop echt dat het goed met ze gaat.

Het is wat het is, het was wat het was. Ik heb al jong geleerd dat het niet zo belangrijk is wat anderen van je vinden. Mooi/dun/rijk ben ik nog steeds niet 😉