Zigzag

Ik heb een heleboel informatieboekjes gekregen. Wat wel te eten, wat niet te eten, vanaf wanneer ik nuchter moest blijven, hoe lang het ongeveer zou duren, hoe ik waarschijnlijk wakker zou worden, wanneer ik weer naar huis zo mogen, hoe ik het moest verzorgen en vooral wanneer ik gewoon weer aan het werk zou kunnen. Met een diepe zucht van opluchting las ik dat ik waarschijnlijk binnen een week weer aan het werk zou zijn en me redelijk fit zou voelen. Nou. Niets van dat alles.

Ik heb me echt heel rot gevoeld, bewegen was heel erg pijnlijk. Na de ongerustheid van de eerste paar dagen, heb ik veel gerust, gelegen, geslapen, gejankt en gejammerd. Na een week voelde ik me weer wat beter maar bewegen bleef echt pijnlijk. De pleistertjes van de wond bij mn maag wilden er maar niet af en ze bleven donker. Ik was bang dat ik de korsten eraf zou trekken het helingsproces zou verstoren als ik de pleistertjes met grof geweld eraf zou rukken. De wond in mn navel bleef maar open springen. Een collega heeft een soortgelijke operatie ondergaan, die vertelde dat ze lang last bleef houden van haar navelwond. Ik nam het voor lief. Ik bleef de douchekop erop zetten, schoonmaken, droogdeppen en gaasjes erop plakken.

Bijna twee weken na de operatie waren de wondjes nog steeds niet dicht. Het bleef zeuren, ik bleef steken houden. Ik ben toch weer een paar uurtjes per dag even langs geweest op werk. Het einde van het schooljaar overvalt me ieder jaar weer. Druk, drukker drukst. Voor meer rust in mn hoofd en omdat ik gillend gek werd van het thuiszitten ben ik gegaan.  Schuivelend, voorzichtig, nauwelijks kunnen bukken, moeilijk kunnen zitten en amper mn tas kunnen dragen, maar ik was er. Als ik thuis kwam stortte ik in elkaar. Zo moe.

4 weken na de operatie moet ik op controle komen. McNotsodreamy komt binnenlopen met zijn piepjonge co-assistent. Ik hoop écht dat dat jochie met zijn grote bruine ogen en zijn enge lange dunne vingers niet in mn buik heeft gewroet en mijn galblaas eruit heeft gehaald. Ik vertel de chirurg en zijn co-puppy dat ik me maar zo rot voel, steken blijf houden, dat mijn wonden niet dicht gaan en dat ik echt niet binnen een week aan het werk was. De chirurg doet wat neerbuigend. Hij zegt dat het vast allemaal wel mee valt. Ik moet maar een beetje harder mn best doen en doorbijten. Ik kijk hem aan en zeg: “Meneer de Chirurg. Ik heb een tatoeage op mijn rug zitten waar ik twee keer 3,5 uur met veel plezier voor in een stoel heb gezeten. Ik weet echt wel wat pijn is.” McNotsodreamy en co-puppy kijken me een beetje ongeloofwaardig en meewarig aan.

Lichtelijk knorrig drapeer ik mezelf op de behandeltafel en met grote moeite schuif ik mijn truitje omhoog en mijn broek een stukje naar beneden. McNotsodreamy en c0-puppy rollen hun kruk tot naast de tafel. Ze werpen één blik op mijn buik en McNotsodreamy springt in halve paniek omhoog terwijl hij nog net “ik moet even een pincet pakken” mompelt en de kastdeurtjes aan de andere kant van de kamer bijna uit hun voegen trekt. Hij komt teruggestormd met een jetser van een groen plastic pincet, begint op mijn buik te drukken en zegt: “Dit kan een beetje gemeen zijn.” Hij duwt, hij prikt, hij peurt en trekt. En ik verga zowat van de pijn. McNotsodreamy krijgt een rood hoofd. Co-puppy zit te kijken met zijn mond op half zeven en zijn tong half uit zijn mond. Het is net alsof co-puppy zelf met een pincet in mijn buikwonden staat te peuren, zo ingespannen staat hij te kijken. Ik hou mijn buik vast en ik lig letterlijk te schreeuwen van de pijn. McKlootzak zegt doodleuk dat hij er niet bij kan en dat hij zo terug is. Hij stormt het kamertje uit. Ik lig op de bank met mijn zere buik. Bloot. Voor de hele wachtkamer to see. Co-puppy bedenkt na een minuut of wat dat ie best even het gordijn dicht kan doen zodat niet iedereen mij op die tafel hoeft te zien liggen creperen.

McKlootzak komt teruggerend. Ik zie twee nare pincetachtige instrumenten boven mijn hoofd uit een verpakking komen. Een instrument om te duwen, een instrument om te trekken. Het angstzweet breek met uit. McKlootzak duwt en prikt met het ene instrument, hij peurt en trekt met het andere. Ik schreeuw het uit van de pijn. Co-puppy doet na mijn eerste krijs even de deur dicht, zodat de wachtkamer niet hoeft te zien én te horen hoe ze mij martelen. Ik voel hoe McKlootzak de hechtingdraad uit mijn vlees staat te trekken. Het is dik, het is ontstoken en draadje geeft echt niet mee. Met een laatste ferme ruk aan de pincet voel ik de draad zigzaggend uit mijn ene wond komen.

Oh god. Ik heb nog een ontstoken wond. Ik heb nog een draadje wat er niet uit wil. Ik bijt op mijn tanden, klauw me vast aan de behandeltafel en probeer niet te gillen als het ene instrument richting mijn navelwond gaat en de pincet erboven gaat hangen. Het hele ritueel herhaalt zich.

Na afloop van de tweede martelgang probeer ik zo voorzichtig mogelijk overeind te komen. McKlootzak zegt doodleuk dat alle narigheid er nu uit is en dat ik maar even moet blijven liggen als ik me licht in mijn hoofd voel. Ik voel me duizelig. Ik voel me licht in mn hoofd. Maar mooi niet dat ik langer dan strikt noodzakelijk in die martelkamer blijf dan nodig. Ik trek mn truitje naar beneden, trek mn broek omhoog en probeer de draden te zien die McKlootzak snel weg probeert te moffelen.

Ik krijg een vaag gemompel mee over mijn lijf dat hechtdraad niet afbreekt. Ik snauw naar McKlootzak en Co-puppy dat 4 weken toch wel een beetje lang is voor hechtdraad om niet op te lossen. Er wordt wat gemompeld over misschien wat verkeerd hechtdraad. Als ik mijn beulen vol verbazing aan sta te kijken wordt McKlootzak rood en draait zich snel richting deur. Ik geef ze geen hand. Ik kijk ze niet meer aan. Trillend, huilend en vol ongeloof vlucht ik het ziekenhuis uit.