Haken

Ik ben geopereerd. Ik moet rust. Ik mag niet teveel bewegen en al helemaal niet tillen. Opstaan en gaan zitten voelt als een zware klus. Mijn buikspieren (jawel ze zitten er!) protesteren als ik mezelf niet omhoog heis via armen of benen. Ik heb een wond ín mn navel. Zitten doet zeer omdat mijn charmante muffintop mijn navel in elkaar drukt en dus de wond onder druk zet. Ik vind het maar niets.

De eerste paar dagen voel ik me best ok. Na drie weken als een woest wildebeest werken om alles maar af te krijgen voor die qleaute operatie kan ik gewoon echt niet stil zitten. Het afkicken van de werkpaardmodus is moeilijk. Vrijdagmiddag.  Twee dagen na de operatie. Spul. Uit mn navel. Oh my gawd. In halve blinde paniek bel ik de poli in het ziekenhuis:

L: Euh ja. Geopereerd, navelwond en er komt spul uit. Is dat normaal?
Zuster: Oh ja hoor. Dat kan nog wel een paar dagen duren.
L: *diepe zucht* ok, ok.
Zuster: Zou je misschien wat meer kunnen rusten? Thuis zijn betekent natuurlijk niet dat je meteen weer vanalles kan doen. Je mag echt niet tillen en echt voldoende rusten!
L: Oh. Euh. Ja. Nou. Ik had misschien de afgelopen twee dagen wel wat meer kunnen rusten. Denk ik. Misschien. Euh. Ja.
Zuster: Kijkt u het weekend nog even aan. Goed rusten hoor! Goed schoonmaken en schoonhouden, gaasjes erop en zoveel mogelijk liggen. Doe maar lekker twee keer per dag de douchekop op uw navel.

Dus. Lekker de douchekop op mn navel. Lekker. Ik zag het niet zo zitten. Zo lekker is dat echt niet. Dat doet verdomde veel zeer. En eng. Ik vind het echt eng. Ik durfde niet. Ik liet mn lief van een afstandje richten op mijn diepnavel met hechtpleisters. Afdrogen en aankleden, het lukt me echt even niet meer. Ik voel me zo’n enorme kneus. Na de tweemaaldaagse douchekopmartelgang heerlijk bhloos op de bank. Zou je denken.

Na een dag weet ik al niet meer hoe ik moet liggen/hangen. Ik kan eigenlijk alleen op mn rug liggen, mn zij doet echt zeer. Onder de blauwe plekken begin ik te kreunen en te steunen. Ik word er enorm knorrig van. Naast het lichamelijke ongemak is er natuurlijk niets op tv en ik ben door bijna al mn series en films heen. Ik facebook wat, pin en repin op pinterest en lees het ene boek na het andere. Het borrelt, het kriebelt en ik verveel me. Tot een zekere foto op facebook. Ik staar er enorm verliefd naar. Een gehaakte sprei. Maar dat zou ik half liggend/hangend op de bank natuurlijk makkelijk kunnen doen!

Ik app mn moeder met een boodschappenlijstje, verschillende kleurtjes garen en haaknaalden. Mn moes is enigzins verbaasd maar haalt zo’n 16 bollen garen en wat haaknaalden bij de Wibra. Ze legt me wat steken uit en we hebben de grootste lol om mijn enorme onhandigheid. Ik ga op internet driftig op zoek naar patronen en voorbeelden en nog meer uitleg. Losse steken, vaste steken, stokjes, een toer. Allemaal termen die ik na een middagje zo ongeveer begrijp. Gehaakte sprei – ik kom er aan.