Een flirt heen en en weer. Elkaars profiel bekijken. Een paar berichten heen en weer. Emailadressen worden uitgewisseld. Na een bulk emails die me eigenlijk wel boeien worden er telefoonnummers uitgewisseld. Om te whatsappen natuurlijk. Ik zeg er duidelijk bij dat ik helemaal niet zo van bellen hou. Gelukkig wordt deze grens meestal gerespecteerd. De besproken onderwerpen zijn heel leuk, spreken me aan en ik moet af en toe verschrikkelijk lachen bij opmerkingen die gemaakt worden. Dan willen ze ineens afspreken. Het is natuurlijk niet zo dat daar niet naar toe gewerkt wordt in die flirts, berichten en appjes. Toch moet ik altijd even slikken. Dat geflirt, berichten, emails en appen is allemaal spannend en eng tegelijk. Maar ook lekker op een afstand. Lekker veilig. Het hele idee wat ik in mn hoofd heb van zo’n interessante man kan in een klap weg zijn. Na een anderhalve week elkaar bevragen en een beetje leren kennen wordt de vraag gesteld. Het is altijd dezelfde vraag:
“Zullen we ergens een kop koffie gaan drinken?”
Ik denk aan de spannende anderhalve week. Zijn leuke berichten, zijn goeie praatjes en de klik op papier. Ik zucht meestal even. De spanning is er na zo’n koffiedate meestal af.
Hij vond mij toch niet zo mooi glimlachen in het echt als op de foto. Ik vond hem in het echt toch niet zo grappig. Dag leuke flirt, dag spannend bericht, dag mooie man die niet stopt met praten/wriemelen met zijn handen/zijn lip naar binnen zuigen/zijn haar naar achteren gooien/zijn sigaret zo raar afslaan. Bedankt voor de lekkere koffie.
leannevanbeek.nl 