Koh Tao bleek achteraf een heerlijk eiland. Het rondslepen met zware tassen en de angst om een nacht op het strand te moeten slapen, zorgden voor een verkeerde indruk van het eiland. Het was gezellig, gemoedelijk, het strand is nog steeds stom, maar de mensen waren super vriendelijk.
We hebben een snorkeltripje gedaan. Juist. Ik realiseerde me dat het een irreele angst is. En ik heb het gewoon gedaan. De eerste keer was Beest mijn luchtbed. De volgende keren moest hij in de buurt blijven. Maar ik raakte niet in paniek. En ik ben zelfs even alelen geweest 😀 Het was echt schitterend. Mooie vissen. Heel mooi koraal gezien *zucht*.
We hebben de afgelopen dagen hele einden gereisd. Van de eilanden in het noorden naar het vaste land en door naar de eilanden in het zuiden. We zijn met de nacht-slaap-boot van Koh Tao naar Surat Thani gegaan. We hebben midden in de nacht op het dek gezeten met zijn tweetjes. Als twee kweeen naar de sterren, de golven en de lichtjes zitten kijken. Het slapen was erg vervelend. Vooral als je je bedenkt dat je op een matrasje van een meter breed (en 5 cm dun) moet liggen met zijn tweetjes. Met aan de ene kant een enorme Italiaan die in je oor ligt te snurken en aan de andere kant een jongen die met zijn knieen in je rug ligt te porren en in je gezicht ligt te ademen. ’s Ochtends kwamen we aan in Surat Thani en zouden we opgehaald worden door een taxi om naar het busstation gebracht te worden. Het werd uiteindelijk een helse reis met vervelende ervaringen, maar we zijn nog heel en er is niets gestolen. We werden in Surat Thani in een streekbus gezet (alweer). De hele groep van de boot (18 man) werd in andere bussen gezet. Sommigen in de bestelde/geboekte vip airco bussen. Anderen in snelbussen. Wij in een streekbus. In plaats van 2,5 uur hebben we uiteindelijk 4 uur in een ouwe bus gezeten. Zonder Arico. Zonder wc. In Krabi ging de bus ineens aan de kant. De Italiaan (die ook op de boot zat en als enige bij ons in de bus zat) wenkte ons om uit te stappen. Er stond een minibusje klaar om ons naar het centrum van Krabi te brengen. Terwijl we eigenlijk op het busstation uit zouden stappen. Ik voelde nattigheid. Beest ook. We hadden ons actieplan al doorgesproken. En we kregen gelijk. In het centrum van Krabi werden onze tassen uitgeladen. De deur van het minibusje werd veel later en heel langzaam opengedaan. Er ging iemand in de deuropening zitten en vroeg naar welk eiland we wilden. Wij zeiden dat we niet naar een eiland wilden, maar gewoon in Krabi wilden blijven. Hij wilde ons er eigenlijk niet uit laten. Ik duwde de niet zo vriendelijke heer opzij en wilde uitstappen. Toen ik eindelijk buiten stond, kwamen er 6 Thai om me heen staan om te kijken of ik wat wilde boeken. Beest stormde achter me aan. Beiden hielden we onze ogen op onze tassen die in de zaak gelegd waren. We riepen de hele tijd: "No! No!". We wilden onze tassen pakken en bleven omsingeld door de onvriendelijke aandringen heren. De Italiaan liet zich gedwee naar binnen leiden en op een stoel zetten. Hij vroeg nog aan ons of dit het busstation was (!). Wij stormden door de haag heren heen en pakten onze tassen. We bleven nee zeggen. En liepen weg. Na de helse busrit hadden we al het gevoel dat we enorm in de maling waren genomen. En toen dit vervelende gedoe. Ze willen geld verdienen. Dat snappen we. Maar op deze manier is het niet leuk meer.
We ploften een eind verderop neer in een cafetje en kwamen mensen van de boot tegen. Zij zaten die ochtend in een snelbus en hadden hun boot naat Koh Phi Phi gemist omdat de snelbus er 3 uur over gedaan had in plaats van de beloofde 2,5 uur (en van files hebben ze nog nooit gehoord hier in het zuiden). We kregen een rotgevoel (en dat is eigenlijk vanochtend pas een beetje weggeebt).
We wilden een nachtje in Krabi blijven, maar besloten om meteen door te gaan naar Railey. We hebben een longtail genomen naar het paradijs. Een duur paradijs. En met heel veel mensen die blijkbaar niet kunnen rekenen. Bijna elke keer dat we iets af moesten rekenen, werden er fouten van minimaal 100 baht gemaakt. We hebben alles iedere keer goed nagekeken en naberekend. Met een "sorry sorry" kregen we iedere keer gelukkig ons geld terug.
We hebben twee nachtjes in het paradijs geweest en zijn vanochtend naar Koh Phi Phi vertrokken. Daar waar de tsunami de meeste schade heeft aangebracht. Je kan de resten er nog wel van zien, maar het is hard aan het terug komen als toeristenplaats. We verhuizen morgen naar een ander resort, goedkoper (1000 baht = 20 euro per nacht), met airco EN een super super mooi strand op 5 meter lopen van ons zitje en een rif voor de deur om te snorkelen. Het is hier echt schitterend. De zee is zo mooi en de stranden zijn echt FANTASTISCH. We dachten dat we het paradijs gezien hadden, maar dit eiland is ook zo verschrikkelijk mooi. We blijven hier in totaal drie nachtjes. Maandag reizen we terug naar Bangkok. Het einde is jammergenoeg in zicht.
leannevanbeek.nl 