River Kwai

Chiang Mai hebben we verlaten met een memorabel bezoek aan een broekenbar. Poolen en voor onze neus een Thai Boxing gevecht. Erg gezellig. Hele lieve broeken. Gingen niet aan mn Beest zitten, wel aan mijn tittens.

Donderdags hebben we op ons gemakje opgeruimd, ingepakt en zijn we na een enorm stokbroodje van Subway naar het treinstation gegaan. De trein zou om 21:00 uur vertrekken. Het werd half elf. Bij elke stop in de ochtend (weer een 10 uur nachttrein) stonden wij klaar met onze rugzakken om te kijken of we er niet uit moesten. Vreselijk. Niemand die ons waarschuwde en er zijn ook geen omroepberichten. Eindelijk in Lop Buri. Op bezoek bij de aapjes. Een fietstuktuk heeft ons het hele stadje doorgefietst voor 3 euro. De arme man. Ik stond hele mooie foto’s te maken van een aantal aapjes die lekker aan het badderen en spelen waren toen ik ineens meer gewicht in/op mn rugzak voelde. Ik probeerde me om te draaien om te zien wie er aan mn rugzak stond te trekken. Zag ik ineens een enorme lange staart heen en weer zwiepen. Deze aap vond het een leuk idee om bij mij op mn rug te gaan zitten. Die slimmerts lopen de hele tijd om je heen, zodat ze achter je komen te staan. En dan springen ze hupsa ineens in/op je rugzak. Ik vond het maar eng. Na een super korte stop in Lop Buri meteen door op de bus naar Supanburi (we hadden geeneens tijd om te eten omdat de middagbussen niet zouden rijden. De chauffeur en de ticketmevrouw moeten natuurlijk ’s middags een slaapje doen (!))
Van Lop Buri naar Supanburi 3,5 uur in een jaren 50 bus met ventilatoren aan het plafond en allebei de deuren gewoon open. Dit ging nog wel. Redelijke banken en genoeg beenruimte. Van Supenaburi moesten we overstappen op een bus naar Kanchanaburi. Het bleek streekvervoer. Een helletocht. Ik heb er geen andere woorden voor. De stoelen zijn gemaakt voor Thaise mensen. Waar wij met moeite met zijn tweeen op zouden kunnen zitten, dat doen zij gewoon met zijn drieen. En de scholen waren net uit. Dus de hele bus zat vol met Thaise schoolkinderen. In uniform. Kwebbelend. Gillend. Etend. En er wilde er eentje gezellig naast ons komen zitten. Om naar ons te kijken. Of om ons te ruiken ik weet het niet. Iedereen, echt iedereen zat ons aan te staren. Onbeschaamd. De rit duurde geen uurtje (zoals beloofd) maar 2,5 uur. Een helletocht.
Aangekomen in Kanchanaburi (gisteravond) was het leed snel vergeten door ons guesthouse. Onze bungalow staat op palen, IN de river Kwai (van die film; Bridge over the river Kwai). ZO mooi! (en maar 600 Baht (+/- 10 euro, incl. airco :D)

(Later meer over het stappen van gisteren en de tijgertjes die we vanochtend gezien en geaaid hebben.)