Dweil

Bij ons op school kan je je fiets op laten knappen door de stoere mannen van de bovenbouw afdeling Mobiliteit en Logistiek. Mijn achterlicht waskapot. Mijn voorlicht deed het maar af en toe. Mijn zadel was zo hard dat je na 20 minuten fietsen niet meer wist hoe je moest zitten. De politie controleert streng. Ik fiets in het donker naar huis. Ik had geen zin meer in pijnlijke billen. Tijd voor een opknapbeurt.

Ik kom om half zeven uitgeput en met een opgeknapte fiets thuis aanrijden. Mijn stuur hangt vol met tassen boodschappen, op mijn rug een grote eastpack met nakijkwerk en in mijn handen en half over mijn fiets heen gemanouvreerd een nieuwe dweil/stok/micorfiber/leifheit/vreselijk/duur/ding. Onze Kleine Mevrouw komt vrolijk om me af rennen. Heel hard mauwend (waarschijnlijk van de honger). Dat buitenspelen maakt onze Dames hongerig. Het maakt onze Dames dun. Het maakt het ene oor van onze kleine mevrouw gespleten. Het maakt de kattenbakken poezenpoep vrij en het maakt het voeteneinde van het bed vies met aarde.  Sinds een aantal dagen maakt het buitenspelen ons huis ook zeer bloederig.

Zaterdagnacht kwamen Dier en ik thuis van een heerlijke avond dansen en lachen. Dier een beetje aangeschoten. Ik broodnuchter. Ik loop de gang in en zie een haarbal liggen. Ik zeg tegen Dier dat hij goed moet kijken of het een haarbal is of iets anders. Dier denkt dat het een speelgoedmuis van onze Dames is en schopt er vrolijk tegen. Ik gil er vrolijk op los. Niet bang voor muizen. Wel assepoester-jij-moet-het-opruimen-want-ik-vind-het-zogenaamd-vies-maar-eigenlijk-heb-ik-er-geen-zin-in. Dat idee.

Ik word zondagochtend wakker. In mijn heerlijke paarse badjas, met een sigaret in mijn hoofd en op blote voeten loop ik de woonkamer in. Ik trek een sprintje terug naar de slaapkamer. Spring op bed. Ik maak Dier bot en bruut wakker.

BaB: "He schat, die speelgoed muis he"
Dier: "Murmel mja."
BaB: "Dat was geen speelgoedmuis"

Onze Dames blijken goede jagers te zijn. Wij moesten écht een dweil.