De Hort Op

Onze dames zijn vier hoog achter gewend. Ze mochten in het oude huis alleen op balkon als een van ons erbij was. Onze dames wilden namelijk graag naar de buren en deden dat via de reling. Ik was doodsbenauwd als ze alleen op balkon waren, altijd bang dat ze naar beneden zouden vallen. Dier en ik hebben ze met een plantenspuit geprobeerd af te leren om door de reling heen te kijken en op de reling te klimmen. Nu blijkt, met succes.

We wonen sinds een paar maanden op 1 hoog. Wat is er nou fijner dan buitenspelen, in het gras rollen, achter vogeltjes aanzitten en op warme auto’s een tukje doen in de zon als je een poes bent? Ik wilde het onze dames per sé niet onthouden. Dier had zo zijn twijfels omdat we redelijk dichtbij een weg wonen met veel verkeer, maar hij ging toch overstag. Project 1 was de poezentrap. Honderden euro’s aan hout, spijkers, schroeven en witte buitenbeits zijn er in het project gestoken. Onze dames keurden de trap geen blik waardig. De betonnen rand onder het raam van amper 10 centimeter is natuurlijk veel leuker om overheen te balanceren.
Project 2 was het kattenluik. Na veel gedoe zit het ding eindelijk op zijn plaats en hoeven onze dames niet meer bij de deur te zeuren of door een bovenraam te glippen om naar buiten te gaan.
Om Mevrouw en Mevrouw toch gebruik van de trap te laten maken, hebben we ze er meerdere malen opgezet om ze te laten zien dat ze zo van beneden naar boven kunnen lopen. Met dikke staarten en vastklauwend aan het hout kwamen ze met veel moeite boven. (Poezenslijmstem:  "Kom maar, dit is thuis, kom maar naar boven. OH! Wat ben jij een knappe poes!")

Onze Kleine Mevrouw vond het ineens wel leuk (nadat ze twee keer naar beneden gevallen/gesprongen was en via het hele kleine bergingraam van de buren weer had geprobeerd naar huis te komen. Ze klom het raam in en zat uiteindelijk opgesloten in de berging van de buren. Hier kwamen we de eerste keer achter na een zoektocht van 1,5 uur terwijl de buren op vakantie waren. De tweede keer waren onze buren weer niet thuis en met grof geweld is Kleine Mevrouw naar buiten gelokt door ondergetekende… grumpf).

Normaal liggen onze Mevrouwen op het voeteneinde heerlijk te tukken als wij gaan slapen. Vannacht waren onze dames niet thuis toen wij naar bed gingen. We hebben eerst in huis rond gekeken. We konden ze niet vinden op hun gebruikelijke slaap/wegkruip plekjes. Dier ging op balkon kijken en onze Dikke Mevrouw zat beneden aan de trap naar ons te kijken. HOERA! Ze loopt van de trap! Dier en ik vonden het geweldig dat ze eindelijk allebei gebruik maakten van de trap waar een hoop bloed, zweet en tranen in zit. We hebben uit meerdere ramen gegluurd om te zien of we onze dames konden spotten. We zagen onze Dikke Mevrouw in de straat lopen.

Maar toen kwamen de ontwenningsverschijnselen en de onrust. Onze Kleine Mevrouw hadden we nog niet gespot. Onze voeten werden niet warm gehouden door poezenlijven en het speel- en snoepjes-geef-ritueel-voor-het-slapen-gaan zou deze nacht geen doorgang vinden. Dier had zich weer aangekleed en stond te twijfelen of hij naar buiten zou gaan om onze dames te zoeken. We keken elkaar aan met een gemengd gevoel. We keken nog een keer op balkon. Geen poes te zien. Teleurgesteld gingen we naar bed. We maakten met onszelf de afspraak dat we de volgende ochtend pas zouden gaan zoeken als ze allebei nog niet terug waren. Het licht ging uit. In alle stilte lag ik ingespannen te luisteren of ik het poezenluik hoorde. Een uur later draaide Dier zich om. Ik dacht dat hij sliep. Ik keek hem aan en we schoten allebei in de lach. We lagen allebei te wachten tot onze dames terug zouden komen. Ongerust. Nerveus. Alert op elk geluid. Ik heb tot half zeven vanochtend wakker gelegen. Onze dames waren de hort op en wij lagen als twee bezorgde ouders te luisteren tot we hun deurtje zouden horen. Dat wordt nog wat als wij kinderen krijgen…..