Neergeknuppeld

Ik ben nooit ziek. Ik ken geen griep. Als collega’s of kinderen bij mij op school neervallen met bosjes omdat er iets ‘heerst’, ben ik een van de weinigen die nergens last van heeft. Zelfs als Dier een weekje uitgeschakeld is, kan ik rustig naast zijn gekreun en gepiep gaan liggen slapen. Hij mag in mn gezicht niezen en/of hoesten, ik krijg het toch niet.

Vorig jaar dacht ik heerlijk herfstvakantie te kunnen vieren. Tenminste, ik wilde mijn studie bijwerken, toetsen nakijken, er voor zorgen dat ik weer bij zou lopen. Ineens zei mijn lijf: "Oeh! We geven Bab lekker even rugpijn." "Oeh! We laten Bab denken dat het een verrekte spier is". Afspraak met de fysio gemaakt. Kom ik daar, stuurt ie me weg. "Je hebt iets onder de leden, dit is geen verrekte spier".
Weet ik veel hoe dat voelt "iets onder de leden hebben", ik heb nooit iets onder mijn leden. De volgende ochtend de dokter gebeld. Ondertussen kon ik al drie dagen niet op of neer. Ik wist niet hoe ik moest zitten of liggen van de pijn in mn rug. Stres in de tent. Dier met een tupperwarebakje met mijn plasje erin naar de dokter, schoonmoeder naar de apotheek voor een antibioticakuur en ik lag anderhalve week in bed zielig te zijn. Ik bleek een nierbekkenontsteking te hebben. Dit hele ritueel herhaalde zich in de voorjaarsvakantie. Ik had weer grote plannen met betrekking tot ‘bijwerken’, helaas heb ik weer een dikke week plat gelegen met een nierbekkenontsteking.

In Leiden zijn de festiviteiten rond 3 oktober niet te vermijden. De kinderen zijn niet te houden op 2 oktober, die willen naar de kermis. Volwassenen voelen het kriebelen en gaan van kroeg naar kroeg, want 3 oktober zelf zijn ze vrij. Zo ik ook. Op 3 oktober werd ik wakker met pijn in mijn rug. Ik dacht dat het de kater was, in combinatie met 6 uur staan en van kroeg naar kroeg lopen. Ik was vrij, dus ik heb heerlijk de hele dag liggen luieren, in de veronderstelling dat ik donderdag gewoon weer aan het werk zou kunnen.

Ik stond gisteren op. De rugpijn was nog niet weg, er leek een band om mijn onderrug heen te zitten die steeds strakker werd aangetrokken. Na een hete douche voelde het nog steeds niet beter. Ik heb even in een potje gepiest. Dier moest even langs de dokter met mijn plasje en ik ben gewoon naar school gegaan om les te geven. Ik wilde me echt niet meer in de maling laten nemen door mijn eigen lijf. Mooi niet dat ik eerst een afspraak met de fysio zou maken. Eerst maar even testen of het niet iets was wat ik al kende.
Het eerste uur kon ik niet eens opstaan om iets op het bord te schrijven. Mijn vermoeden groeide.  Ik heb me afgemeld en ben thuis op bed gaan liggen. Ik kon de dokter rond 12 uur bellen voor de uitslag. Positief. Tenminste, de test was positief en ik moest aan de antibiotica. Een beetje verhoging, geen pijn met plassen, wel hele erge pijn in mn onderrug. Voor de derde keer in een jaar neergeknuppeld met een nierbekkenontsteking.