Ik ben iemand die liever lui is dan moe. Al de kilo’s die ik ben afgevallen, ben ik afgevallen door minder te eten, gezonder te eten en op de calo’s te letten. Een abonnement op de sportschool vond ik te duur (student blijft student). Je zou zeggen, "Je hebt toch ook een studentensportcentrum bij jou in de buurt?" Ja, dat klopt. Maar denk maar niet dat ik me twee a drie keer in de week alléén richting sportcentrum begeef. Daar heb ik gewoon écht geen zin in. Een sportmaatje heb ik ook niet echt kunnen vinden (Lees: heb ik ook niet echt gezocht).
Doelloos rondjes rennen of fietsen hier in de buurt vond ik ook maar vervelend. Ik ben wel meer gaan fietsen en lopen in plaats van de bus pakken, maar om nou te zeggen dat twee keer dat kwartier per dag genoeg beweging oplevert…
Ik ben gewoon een lui wijf. Ik weet niet hoe het komt hoor. Ik kom uit een familie die hun hele leven zich gek sporten en gesport hebben. Voetbal, hockey, handbal en meer van die onzin beweging.
Nou zijn mijn ouders geinspireerd geraakt door een hartaanval van mijn vader en mijn +20 kilo afvallen. Ze zijn gezonder gaan eten en hebben in mijn oude kamertje thuis een heuse sportschool ingericht. Een hometrainer, een crosstrainer en een trilapparaat. Ze proberen elke dag minimaal een uur aan die apparaten te hangen. Ik heb ze ronduit uitgelachen toen ik elke maand een apparaat erbij zag komen.
Ze bleven maar volhouden dat het ook écht wat voor mij was. Geen alleenige tochtjes naar de studentensportschool, geen doelloze rondjes rennen of fietsen, gewoon met de tv aan of een lekker muziekje op keihard zweten.
Door mijn chronische geldgebrek en sportweerzin heb ik mezelf gewoon niet kunnen zetten tot een zweetapparaat aanschaffen.
Tot ik op een avond gebeld werd door mijn ouders. Lichtelijke paniek in de stem van mijn moeder; de crosstrainer was naar god. Of ik niet op internet kon zoeken naar een degelijk alternatief, het liefst iets van een spinner.
Ik heb de spinner gezocht, mijn ouders hebben hem gekocht en op de plaats van de crosstrainer gezet. De crosstrainer ging mee naar mijn moeder haar werk. Daar zitten een paar handige mannen, misschien zouden ze hem kunnen reanimeren.
De spinner stond ondertussen netjes zijn plicht te doen in het zweetkamertje en mijn ouders kwamen koffie bij mij drinken. Mijn moeder komt vrolijk de 8 trappen oprennen (eerder strompelde ze omhoog en moest ze halverwege een rustpauze nemen) en deelt mee dat ze een verassing voor me heeft. Mijn vader komt de trap oplopen en heeft onderdelen van de crosstrainer in zijn handen. "Hij is gemaakt! We gebruiken hem bijna niet, de spinner is veel leuker! Jij mag hem hebben. "
Ik kon een diepe zucht onderdrukken. Natuurlijk vind ik dat soort cadeau’s verschrikkelijk lief, maar ik heb nu wel een monsterlijke grote crosstrainer in mijn huiskamer staan.
Ik probeer mezelf er toe te zetten om drie keer in de week even tien minuten op de crosstrainer te staan. Ik blijf natuurlijk een lui wijf…
leannevanbeek.nl 