Zwarte Spikkeltjes

Vorige week was de afstudeerborrel van een collega van mijn vriendje. Ik kom het café binnen en kijk eens goed om me heen. Het was zowaar een mooi café. Houten bogen om gezellig tegen aan te leunen en ouderwetse bollampen voor het sfeerlicht. Ik zie de groep collega’s en loop naar ze toe. Een aantal van hen had ik al een paar keer gezien en ik word voorgesteld aan diegene die ik nog niet kende.

Ik geef me over aan één rosétje en drink de rest van de avond netjes cola light. Om me heen worden de glazen bier aangesleept alsof de collega’s maanden op een onbewoond eiland hebben gezeten met alleen zout water om te drinken.

De mensen om me heen gaan met een dubbele tong praten, tegen elkaar aan hangen, dansen wat, struikelen ondertussen en de intelligente gesprekken van eerder op de avond, worden met flarden herhaald.

Ik zit op een kruk en praat met een collega van mijn vriendje. Hij staat naast me en moet iedere keer een beetje voorover bukken om iets te kunnen zeggen. Het is een heel grappig gesprek over openingszinnen en hoe mannen eigenlijk altijd de mist in gaan als ze met een meisje een gesprek willen beginnen.

Ik vertel hem dat mannen bij niet aan hoeven te komen met geslijm, maar gewoon recht toe, recht aan, eerlijk tegen me moeten zeggen wat ze willen. Dat gedraai eromheen kan ik heel slecht hebben. Met een simpele zin als:"Wil je eerst een paar biertjes of wil je meteen neuken?" heb je mijn aandacht. Gegarandeerd dat ik de hele avond op jouw kosten biertjes achterover keil en met je praat, maar dat neuken moet toch iets meer moeite voor gedaan worden. Mij dronken voeren en slap ouwehoeren helpt gewoonweg niet.

Zo wilde de collega van me weten waarom zo’n zin bij mij nou wel tot een mogelijk geslaagde avond (voor hem) zou kunnen leiden en bij de meeste meisjes/vrouwen toch echt niet.

Hij wrijft wat in zijn ogen en ik vraag aan hem of ik eruit zie als het orakel van delphi. Hoe zou ik dat in godsnaam moeten weten? Ik heb alleen maar vriendinnetjes met dezelfde instelling als ik. Natuurlijk ken ik wel meisjes die als een prinsesje behandeld willen worden en ergens kan ik ook wel begrijpen dat dat prinsessebestaan heerlijk is met al die aandacht. Maar ik hou er gewoon niet van.

De collega wrijft weer in zijn ogen, wrijft even onder zijn ogen en staat een beetje schaapachtig te lachen. Hij vraagt me om me in te beelden dat ik hem net tegen kom en dat hij nog nooit met me gepraat heeft.

De collega buigt een beetje naar me toe, kijkt me aan, hij zegt; "Hé! Ik geloof niet dat ik jou ergens van ken, maarre wil je een biertje of meteen neuken?"
Hij wrijft nog wat in zijn ogen en ik antwoord: "Euh, doe eerst maar een biertje"

Ik kijk hem lachend aan en zie allemaal zwarte vegen in zijn gezicht. Ik pak zijn handen en op zijn vingertoppen zitten allemaal kleine zwarte spikkeltjes. Ik bestudeer de spikkeltjes eens goed en zie dat het stukjes wimpers zijn met klontjes. Ik kijk nog een keer naar zijn ogen en zie allemaal zwarte vlekjes op zijn ooglid.

Ik rol zowat van mijn kruk van het lachen en de collega staat me niet begrijpend (en lichtelijk beschonken) aan te kijken. Als ik een beetje bij ben gekomen uit mijn lachstuip zeg ik tegen hem: "Laat dat biertje ook maar zitten, ik neuk niet met mannen met mascara."