Ik heb me gisteren niet kunnen wegen door de last-minute stress van het hertentamen maken. Ik wilde echt niet aankomen de afgelopen week. Ik vreet er op los als ik tentamens moet maken. Ik houd mijn schuldgevoel altijd zoet met heel veel lekkers, "want dat is goed voor je energie bij het leren".
Onze dames krijgen twee keer per dag eten, maar elke ochtend lijkt het alsof ze volkomen uitgehongerd zijn. Ze hebben de nare gewoonte ontwikkeld om mij wakker te mauwen en te likken. Ze gaan met grof geweld bovenop mijn tieten staan, neus tegen mijn neus of wang en het kabaal barst los.
Door één van mijn monsters wakkergemauwd, strompelde ik naar de keuken om de waterkoker aan te zetten voor koffie. Onderweg de krioelende staartjes en zielige mauwtjes negerend. Uiteindelijk ga ik toch door de knieeën, ookal neem ik me elke ochtend voor om ze wat later eten te geven, omdat ze écht nog geen honger kunnen hebben na een snoepje voor het slapen gaan en een halve bak leeggevroten harde brokjes.
Nog in mijn ogen wrijvend zoek ik half blind mijn bureaustoel op en doe mijn beeldscherm aan. De koffie staat klaar, nu nog een sigaret.
Nog voordat ik goed en wel wakker ben rook ik altijd een peuk. Maar na vier jaar studeren, aardig wat studievertraging en een studiebeurs die stopt per 1 september, had ik mezelf voorgenomen om te stoppen met twee pakjes sigaretten per dag weg te werken. Toen ik gisteren bij de sigarettenboer stond móest ik echt voor dit weekend nog wat te roken hebben. Aangezien ik het gewoon echt niet meer kan betalen twijfelde ik of ik nou echt wel die vier pakjes moest kopen en niet gewoon cold turkey op het midden van de dag besluiten om te stoppen met roken, zoals ik ook een paar weken geleden cold turkey, midden op de dag besloot te stoppen met bier drinken en frituren. Ik twijfelde, ik liep weer naar buiten en ging alvast bij de bushalte staan. Sjit nog 15 minuten, normaal rook ik er dan nog een stuk of twee, omdat ik een dik half uur in de bus moet zitten. Ik twijfelde weer, gromde en liep toch gewoon weer bij de sigarettenboer naar binnen.
Ik moest nog even op mijn beurt wachten en ik zie tot mijn grote verbazing een bekende pot tabak staan op een plank. Mijn moeder maakte vroeger in tijden van zeer weinig geld en een grote behoefte om te roken haar sigaretten zelf, met zo’n apparaatje. Ik rekende even heel snel uit wat zo’n pot zou moeten kosten, plus de filters en het apparaatje, 16 euro.
Van 16 euro kan ik vijf pakjes ( = 100) sigaretten kopen. Maar van zo’n pot kan ik waarschijnlijk 200 sigaretten zelf bouwen. De keus was snel gemaakt. Gewapend met een pot tabak, lege filterhulsdingies en een apparaatje ging ik weer richting bus.
De eerste zelfgemaakte sigaret smaakte raar vanochtend. Na een kop koffie en een stuk of 3 sigaretten was ik nog steeds niet op de weegschaal gaan staan. De tijd begon te dringen, het werd al bijna middag en ik moest iets gaan eten. Ik besloot eerst te gaan proberen of ik kon poepen. In de hoop dat dat weer zou schelen op de achter-de-komma-cijfers op de weegschaal. Het wilde verdorie niet lukken. Al mijn moed bij elkaar geraapt, uitgekleed en op de weegschaal. Een ons! Een heel ons was ik afgevallen na een week zwoegen, mijn best doen en allemaal lekkere dingen vermijden. Ik had er spontaan de ziekte over in.
Nog maar een kop koffie en een stuk of vier sigaretten. Weer naar de wc en weer door naar de weegschaal. Bijna geen verandering. Mijn humeur begon tot een magisch dieptepunt te dalen. Ik besloot tot nog 1 kop koffie, nog twee sigaretten en nog één keer een poging tot poepen. Ik bedacht me toen ik op de wc zat, dat ik mijn verlies maar gewoon moest aanvaarden. Meteen na het poepen op de weegschaal, gewicht invoeren en vol goede moed een nieuwe week in.
Na een ochtend zwoegen, zuchten en steunen kwam er eindelijk een eind aan de frustratie, er is een pond vanaf.
leannevanbeek.nl 